Solemnity of Corpus Christi

Jesus is the bread of life…

White bread, rye bread, wheat bread, pita bread, zucchini bread, and pumpernickel! Are the kinds of bread more popularly known. Biscuits, Scones, Baguettes, Bagels, Croissants, Tortillas, Pitas, Naan bread, Lavash, Pretzels, Pizza dough, are the kinds of bread listed by Wikipedia. Try to check the nearest bakery and you will see that they have at least 10-15 varieties of bread. Perhaps no food comes in as many varieties as bread. These great varieties of bread tell us very clearly that it is very important in our life. In fact, bread is very essential for our survival, that is why it known as the staff of life.

It is in this context of the great importance and necessity of bread for human survival that we have to understand the words of Jesus when he said, “I am the bread of life…” Jesus wanted to show that what he is, what he offers is as important, essential and vital for our survival as the bread we eat. When Jesus speaks of himself as the bread of life three things need to be considered.

First, it is not about physical satisfaction. When the Jews heard of Jesus telling them of the bread of life they thought of Moses who gave them manna while wandering in the dessert. But Jesus is greater than Moses. Moses fed their ancestors with bread yet they died; but Jesus will feed them with bread that gives eternal live. Jesus said, “Unlike your ancestors who ate and still died, whoever eats this bread will live forever.”

Second, by eating the bread of life one becomes one with Jesus. As Jesus would say, “Whoever eats my flesh and drinks my blood remains in me and I in him.” Notice how Jesus eats: Jesus “takes” and “blesses” the bread and wine, these are actions reserved to a host, head, or guest of honor of the meal. Yet Jesus also “breaks” the bread and “gives” the wine—actions supposedly done by and proper to a servant. His intention is very clear, that there are no longer masters and servants, rather all are brothers and sisters. All are equal because they are one as Jesus lives in each and every one.

Third, one receives the bread of life by accepting Jesus himself in ones life. As the Gospel would put it, “Amen, amen I say to you unless you eat the flesh of the Son of Man and drinks his blood you will not have life within you.” Jesus’ demand looks impossible and hard to swallow. It even looks unthinkable and unimaginable. Yet he or she who eats the body of Christ and drinks his blood is prepared to live what is unthinkable and unimaginable, that is, that Christ becomes alive in ones person and life.

By receiving Jesus, the bread of life in the Eucharist, a person participates in the bond of communion of Jesus offers to his friends. In the Eucharistic communion, a person shares in the fullness of life Jesus won for us by his death and resurrection, becomes united with Jesus, and commit him/herself to proclaim Jesus to others by the life he or she lives.

To end our reflection let me share with you a story related to us by one of the SVD missionaries who was assigned in Korea in the 80’s. He shared it I one of our recollections in CKMS. One day while he was celebrating a mass, he felt so uneasy in a way that he could not understand why. Nevertheless, he conscientiously proceeded with the celebration of the Holy Mass. The Mass proceeded as usual. While distributing communion, he noticed a woman who was kneeling on the first few becoming restless. She ignored the lady, and finished giving communion. Afterwards she approached the woman to check on her because it looks like she was choking. To his great surprise drops of blood were dripping from her lips. He asked the woman to open her mouth and lo and behold, there was a round shaped white flesh on her mouth. The Sacred Host literally turned into the real flesh of Jesus with blood coming out of it.

This missionary showed us pictures of this event, and there it was, as he told us. The woman was Julia Kim, a visionary, while the missionary who told us this story is Fr. Gerry Orbos, SVD. Miraculous events like these have happened as early as 700 AD and was verified by the Church to be authentic. They help us in our faith in Jesus’ real presence in the Eucharist. But more than a proof it is a constant testimony of Jesus, the Son of God who offered his life on the cross for our salvation. Amen.

Friday Week 7 Ordinary Time

Marriage witnesses to God’s love

A couple was getting married and was very excited about the prospect of spending their honeymoon in Europe. They do not want to spoil their honeymoon and travel abroad so they planned early. Infact, they discussed and listed every detail of it, what are the places they will visit, where will they stay and all the things that they will bring along with them. After spending days preparing everything about their honeymoon now they boarded the plane excited and very happy. While they were buckled up in their seat as the plane takes off the run way, the wife said in desperation to her husband, “Darling, we’ve forgotten something very important.” In reply the husband said, “No we didn’t, we’ve listed it all and done it all?” “Yes we did, we have forgotten something very important darling.” the wife insisted. “And what is it that we have forgotten?” the irritated reply of the man. The wife said, “We have forgotten to get married.”

In our Gospel today Jesus teaches about the great importance of marriage by emphasizing the need to preserve it. He argued that Moses gave the permission to divorce in Deuteronomy 24 because of the stubbornness of their heart; whereas, it was not so in the beginning. Rather, it was the reason man that will leave his father and cling to his wife and the two shall become one, citing the beginning of Genesis. Then Jesus concluded, “What God has put together, let to man separate.”

It is very important and imperative to preserve marriage. We have a popular “kasabihan” in Pinoy that captures it very vividly: “Ang pag-aasawa ay di parang kaning isusubo na iluluwa pag ikaw ay napaso.” True enough because, marriage demands couple to be prepared and ready to embrace the life-long commitment of the sacrament.

Indeed marriage is a sacrament. It is not simply an agreement between two contracting parties who decided to live together and who can also decide to end the contract once they find it inconvenient. But rather the marriage of man and woman is a venue to experience God. The life of fidelity and love shared by the husband and wife is meant to proclaim God who is faithful and love.

The Old Testament is primarily a love story between God and his people Israel. Yahweh is madly in love with Israel, whereas Israel is not. Israel is known for its infidelity who worships idols here and there. That is why the prophet Hosea identifies Israel as a harlot, a prostitute. But even if Israel is a whore, a harlot, Yahweh continues to love her, for his love is HESED… the Hebrew word for the love that endures, a faithful love. As the Psalmist say, “For God’s love endures forever.”

This is the vocation proper to husband and wife, that they be loving and faithful to their partner because God was faithful and loving from the beginning to the end. For if they are faithful in their love they give witness to God whose love endures forever.

Wednesday Week 7 of Ordinary Time

Face the Evil One

Three years ago I was assigned in one of the universities of the SVD in the southern part of the country. Expectedly, my superiors asked me to teach, so they assigned me to teach ReEd. One of my students in ReEd, claimed that he is an atheist, someone who does not profess belief in God. One day, I got the chance to talk to him. So I asked him, “how come you would not believe in God?” His replied, “Look around you brother, what you see, children starving, people without shelter and dying here and there because of floods, earthquakes, and bombs; if there is God why would he allow these things to happen? See the news, people are summarily executed for petty things and the rich continuously amassing wealth for themselves while the destitute continue to live in misery, if there is God, why would he permit all these evil to abound?”

There is much truth in what my student observed, the truth is evil abounds and we find them in many forms. In fact we can identify two forms of manifestations of evil. First, there are evil situations and events, like the corruption in the government, murder, misery, and all other forms of suffering. Second, evil in itself, like what a well known film claims, “The Exorcism of Emily Rose.” Evil in itself is not only known in films, many of us I believe have personally encountered it or have heard of individuals possessed by the Devil, that is why we heard of priest doing exorcism.

Evil is a truth and reality we face and encounter. What are we going to do then before and in the face of evil? Can we drive them out? The disciples too have encountered evil, as our Gospel today declares. Are we to be envious of those who can drive out evil spirits? Or do we contribute to evil situations and events by our sinful actions.

Allow me to share with you a story that I have read. One day a young woman was walking home from work when she saw a sight a little girl standing on the street corner, begging. The little girl's clothes were paper thin and dirty, her her matted and unclean, and her cheeks red from the cold.

The young woman dropped a few coins in the begging bowl, gave the girl a smile and walked on. As she walked she started to feel guilty. How could she go home to her clean and fresh house with its full pantry and well supplied wardrobe while this little girl shivered on the street in the cold and wet nights?

The young woman also began to feel angry, angry with God. She let her feeling be known in a prayer of protest. "God, how can you let this sort of things happen? Why don't you do something to help this girl?"
And then, to her surprise God answered. He said, "I did do something. I created you."

Truly our vocation is to fight evil and not to blame God for it. God made us to confront it and challenge it whenever we encounter them, lest we become an instrument of it. Let us fight the evil one and situations of evil in order to let God reign.

And let us remember that we are not alone in this crusade, there are many of us who desires peace, goodness and charity to reign and rule our lives. If others contribute to the crusade of eradicating evil in society let no envy separate us from them, for as Jesus said, “For whoever is not against us is for us.”

An Experience of God as Trinity
Arnold C. Biago, SVD

Sa pelikulang Star Wars ni George Lucas ang sinasabi nilang greetings ay, “May the force be with You!” Ang gandang pakinggan no! Anu kaya kung gamitin natin yan sa Misa at sabihin ko sa inyo, “The force be with you, and may the force bless you in the name of George Lucas, the Jedi group and whoever will they be…” Hindi lang ito nakakatawa at walang kahulugan para sa atin kundi isa rin itong blasphemy—paglalaro sa pangalan ng Dios. Para sa atin mga Kristyano, ang Dios ay higit pa sa isang kathang isip o ideya sa Siyensya na ang nakikita ay walang iba kundi “matter” at “energy”. Kundi ang Diyos ay Maykapal na makapangyarihan sa lahat na may gawa ng langit at lupa. Hindi lang yan, para sa ating ang Diyos ay nagkatawang tao at nakipamuhay sa atin, si Hesus na manunubos. Ang Diyos din ay patuloy na nakikiisa sa atin sa pamamagitan ng kanilang Banal na Espiritu, ang Espiritu na mula sa Ama at Anak. Kaya ang turing natin sa Diyos ay Pag-ibig.

Sa isang International School sa Singapore ay nag didiscuss ang dalawang bata habang nag snacks sa School Canteen. Ang isa ay Anak ng isang Catholic Diplomat na Pinoy at sa naman ay anak ng isang American diplomat na Jew. Tinanong ng batang Jew ang batang Pinoy na Catholic, “What is that words you say before you eat, ‘In the name of the Father, and of the Son and of the Holy Spirit’?” Ang sabi ng batang Pinoy, “I thank God who gives me this food and ask him to bless it, who is Father, Son and Holy Spirit.” “You mean, you have three gods?” Sagot ng batang Pinoy, “We have only one God” Sabi uli ng batang Jew. “No you have three gods, one who is Father, one who is Son and one who is Spirit, this is what we learn in Math, 1 + 1 + 1 = 3.” Ang sagot naman ng batang Pinoy “Your Math has not improved, its not addition that we use here but multiplication, 1 x 1 x 1 = 1, right?”

Ang Banal na Santatlo ay di ganap na maipapaliwanag at maiintindihan kung gagamit lamang ng addition kundi kailangan nito ay multiplication. Ang imumultiply ay hindi ang Diyos kundi ang sarili na ito ay maging bukas na maranasan ang Diyos bilang Ama na may likha ng lahat. Tatlo sa tinatawag na “great world religions” ang nagkakaisa sa paniniwalang ang Dios ang may-likha ng lahat, ang mga Kristyanismo, Islam at Judaismo. Subalit para sa atin mga Kristiyano, dahil sa dakilang pag-ibig ng Diyos Ama sa kanyang mga nilikha ay sinugo niya ang kanyang Nag-iisang Anak para ibalik sa kanyang piling ang kanyang mga nilikha. Kaya ang Diyos ay naging Tao at nakipamuhay sa atin bilang ating manunubos, si Hesus. Sa pamamagitan niya nakilala ng tao ng lubos ang Diyos at ganap niyang naranasan ang kanyang pag-ibig. Saan mo makikita ang isang Amang iniaalay ang kanyang sariling Anak para sa kaligtasan ng lahat? Ito ang tatak ng ating pananampalataya, si Kristo na nag-alay ng kanyang sarili. Hindi pa diyan nagtatapos ang kasaysayan ng pagmamahal ng Diyos sa tao. Ibinigay ng Diyos ang Espiritu ng Ama at ng Anak para manatili sa piling ng Tao. Kaya nang bumalik sa piling ang Ama ang Anak nanatili kasama natin ang Diyos, ang Banal na Espiritu bilang ating gabay. Ang lahat ng ito ay naganap nang dahil sa pag-ibig ng Diyos. Kung magkagayon, ang tatlong persona ng nag-iisang Diyos ang natatanging paraan ng mga Kristiyano na isalarawan ang kanyang karanasan ng pag-ibig ng Diyos bilang Ama, Anak at Banal ng Espiritu.

May nakilala akong isang pamilya, mga sampung taon na ang nakaraan. Ang mag-asawang ito ay taga-Mindanao, sa Surigao at siyam ang kanilang anak. Ang tatay ng pamilyang ito ay napakareligious. Isa sa mga malimit niyang dinadasal sa Diyos ay pasasalamat. Pinasasalamatan niya ang Diyos sa pagkakaloob sa kanilang mag-asawa ng siyam na anak. Ito ay testimonya ng kanyang pagkakilala sa Diyos bilang maylika ng lahat.

Ang siyam na kapatid na ito lahat ay nagsumikap na makapag-aral dahil alam nilang na wala namang maipamanang mga ari-arian ang kanilang magulang. Nang matapos ang kanilang kuya sa high school ito ay nagtrabaho sa Cebu at nag-ipon ng pera para gastusin sa pag-aaral ng sumunod sa kanya na kapatid. Nang matapos siya at nakapag-trabaho ito naman ang tumustos sa pag-aaral ng kanyang kuya. Yung ibang mga kapatid nila ay ganun din ang ginawa, nag-partner partner sila, isa ang nagtatarabaho para makapag-aral ang isa. Ang ginawa nilang pagsasakrispisyo para sa kapatid ay pagsasabuhay ng sariling pag-aalay ni Hesus ng kanyang sarili para sa ating kaligtasan, ang pinakadakilang sakrispisyo.

Anu ngayon ang nangyari sa isa na walang kapartner sa siyam na magkakapatid. Siya po ay naging pari ng SVD at sa kanya namin narinig itong kwento ng kanilang pamilya. Sabi niya, ito ang dahilang kung bakit siya nagpari, nainspire siya sa kanyang mga magulang na ibinigay lahat sa kanila at sa kanyang kapatid na nagbibigayan at handang iaalay ang sarili sa iba. Ganito naman ang Banal na Espiritu, “source of inspiration”, nabibigay lakas at tatag. (one that empowers).

Sa isang bukas na sarili at mulat na puso ang Diyos mararanasan bilang Ama, Anak at Banal na Espiritu na ipinakilala ni Hesus at ating makikita mula sa ating mga sariling karanasan. Ito ang ating idalangin na patuloy nating maranasan ang Diyos na mapagmahal sa ating kapwa.

Saturday Week 6 Ordinary Time

Going up the Mountain

I have lived in the Tagaytay for five years, in 2002, 2004-2005, 2007-2008 where I finished my studies in Theology. On weekends, I and the rest of the seminarians leave our seminary and Tagaytay to go the different parishes mostly in Metro Manila where we are assigned. On our way, we usually encounter the heavy volume of cars and the heavy traffic going up to Tagaytay even on early morning. These only show that many people are coming to Tagaytay. What is true of Tagaytay is also true of Bagio. Initially, many of us would think that people go to these mountain destinations to rest, relax and recreate. But lately, during the two Saturdays and Sundays I was in Tagaytay I discovered another reason why people go to these mountain destinations particularly in Tagaytay. I found out that in the Pinks Sisters, in their monastery people come to visit the place and join the Sisters in Prayer. As early as Saturday morning until Sunday evening the Pinks Sisters’ Monastery are filled with pilgrims silently moving in and out of the Chapel. This is the very reason why Last year the Pinks Sisters have to double the size of their parking space by cementing an adjacent empty lot. Thus, in the Pink Sisters in Tagaytay there are just so many people coming to pray and spend time with God.

In our Gospel today, which is the account of Transfiguration in Mark tells us about Jesus being transfigured before the sight of Peter and the two other disciples up in the mountains. Obviously, they were there up in the mountain to pray. The Bible oftentimes, associate mountains with events of theophanies, as in the revelation to Moses and Elijah. In Mark as well as in Luke and Matthew, a mountain is a place of prayer. What i see here is a close connection between prayer and the experience of God's glory, as if saying that in prayer one experiences God. And this is inded the very reason why many people go to the mountain, to Tagaytay to pray and experience God.

"Prayer," says an anonymous quote, "is a passport to heaven, our communication to God." The quote underlines and recognizes the exclusive right of access if not at least the means of access of prayer to God. In fact, in prayer, we commune with God, or put simply, we are with God.
I believe, Transfiguration, that moment of experience of God, continuous to happen and be experienced by many individuals and communities in their moments of prayer. It is in this regard that we speak of religious experience.

The challenge for us is to widen the space of prayer to include in its scope our studies, work and our relationships where God is actively involved and waiting to be noticed. Let there be no dichotomy between work and prayer as might be implied and mistakenly construed from the famous Benedictine motto: “ora et labora.” Rather, let our work be done in prayer.

In this way, we become responsive to the Words at Transfiguration: "This is my beloved Son with whom I am well pleased; listen to Him." Indeed, listening--being attentive of God's message is an integral part of prayer. In the words of Blessed Mother Theresa of Calcutta, "God speaks in the silence of the heart. Listening is the beginning of prayer."

May we then experience the Transfiguration of our Lord in our prayers, work, studies, relationships and in the people we meet.

Friday Week 6 Ordinary Time

“Take up your cross and follow me”
Noong mga naunang panahon sa America, partikular sa Estado ng Colorado, ang ginto at tellurium ay magkahalo na lumalabas bilang isang “tellurite ore”. Dahil hindi pa moderno ang pagpoprosesso ng metal noon at wala pa silang kakayahang paghiwalayin ang ginto at tellurium ay itinabi na lang nila na parang basura ang mga “tellurite ore”. Isang araw, habang ang isang minero ay nagluluto, napagkamalan niyang “coal” ang isang tipyas ng “tellurite ore” at ito ay kanyang ipinanggatong sa kanyang kalan. Makalipas ang ilang araw, habang tinatanggal niya ang abo mula sa kayang kalan laking gulat niya sapagkat sa ilalim ng abo ay naroon ang ilang butil ng mga purong ginto. Ang pagsusunog sa apoy pala ay naghihiwalay sa purong ginto. Hangang sa ngayon, patuloy na ginagamit ang maiinit na apoy ang mga alahero para ihiwalay ang purong ginto mula sa ibang mga metal kung sila ay gumagawa ng alahas. Ang mga ito ay nagpapatunay na ang nagniningas at mainit na apoy ang siyang tumatanggal sa mga ibang metal para lumabas ang puro at tunay na ginto.

Katulad din ito ng pagsunod kay Kristo. Kinakailangan ng apoy upang makita ang tunay na sumusunod kay Kristo. Ang apoy na ito na tumatanggal sa mga di karapat-dapat na sumunod kay kristo ay walang iba kundi ang Krus. Sa katunayan, ang sabi ni Hesus sa ating ebanghelyo ngayon, “Kung ibig ninumang sumunod sa akin, limutin ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus at sumunod sa akin.” Kung meron mang layunin at dahilan ang pagpasan ng krus ito ay ang maipakita ang isang tunay na sumusunod kay Kristo. Ang Krus ay apoy na tutunaw sa mga sagabal sa pagsunod kay Kristo.

Noong nakaraang linggo, nakausap ko ang isang kaibigan. May sarili na siyang pamilya at may tatlong anak. Nagrereklamo na siya sa hirap ng buhay hindi dahil sa mga anak niya kundi sa pag-aalaga sa kanyang na-stroke na kapatid! Sabi niya, “Father, sorry po, pero malimit naiinis na po talaga ako sa kapatid ko! Isipin n’yo Father, limang taon ko na siyang inaalagaan, binibihisan, pinapakain, at ang mas nakakainis, kung kailan tapos mu na siyang linisan at bihisan saka naman uli iihi sa salawal.. Grabe talaga father, nagagalit na ako sa kanya!” Tinanong ko siya, “nagsasawa ka na ba sa ginagawa mu?” “Hindi po Father!” ang sagot niya. Tanung ko uli, “Bakit mo ginagawa ang lahat ng ito?” Ang sabi niya, “Syempre Father, kapatid ko yon eh!”

Hindi ko man nasabi sa kanya noong magkausap kami, ang kanyang pag-aalaga sa kanyang kapatid ay isa sa mga krus na kanyang pinapasan. At ang krus na ito ang nagpapatunay na siya ay ganap at tunay na tagasunod ni kristo at ang pagsunod na ito ay hindi peke o pakitang tao-lamang. Dahil hindi siya umiwas o sumuko sa pagpasan ng krus mas lalong nagiging puro at tunay ang kanyang pagsunod kay Kristo. Ang kanyang pagsunod kay Kristo ay katulad ng isang ginto na tinanggalan ng ibang elemento at naging puro gawa ng apoy ng krus na naglilinis sa kanyang puso at sarili. Hindi madali ang sumunod kay Kristo dahil mahirap ang pumasan ng Krus. Ngunit ito ang tangi at nag-iisang paraan para maging tunay ang pagsunod sa kanya.

Hindi naman kailangan na lahat ng tao ay sumailalim sa isang mahirap na karanasan na dapat niyang pagtiisang pasanin para masabing tunay nga ang kanyang pagsunod kay Kristo. Ang krus na pasanin ng bawat Kristyano ay anumang problema, pagsubok, hirap, kabiguan, at pait na kinakaharap sa araw-araw. Ayun sa nga mga mga Chinese, “ang mga problema na dumarating sa buhay ay mga opportunities—crisis are opportunities.” Totoo nga na ang mga di magandang karanasan ay “opportunities” para subukin ang tatag ng isang tao na bumagon at magwagi sa mga pagsubok at crises. (Challengges bring out the best in the person) Ang isang kristiyano ay tulad ng isang gintong nakahalo sa isang “tellurite ore” kailangan siya ay padaanin sa apoy ng krus upang ang pusong gintong nasa kanyang dibdib na sumusunod kay Hesus ay tumambad sa paningin. “Let the treasure of gold in each person come out by the purifying fire of the cross. Take up your cross then, and be the best gold that you are.”

Thursday Week 6 Ordinary Time

“Who do you say that I am?”

Isa sa mga kababata ko ang kakaiba. Mabait naman ito at masunurin sa magulang, sa katunayan honor student pa ito noong kami ay elementary. Kami ay nagtataka sapagkat ayaw niyang pumasok sa simbahan. Minsan kinulit naming siya kung bakit ayaw niyang pumasok ng simbahan. Sabi niya, “Takot ako sa Dios!” Sabi namin, “Kami din naman ah, may takot sa Diyos. Bakit kami pumapasok sa simbahan?.” “Basta! Ayaw kong papasok ng simbahan. Natatakot ako.” Parang may phobia sa simbahan itong si Nelson. Nang tumagal nalaman namin na ito pala si Nelson ay pinapaluhod sa asin sa harap ng altar na nakadipa ng kanyang Nanay pag may ginagawang masama. Tuloy, pag may mga nakikita siyang santo o mga crucifix nanginginig na siya sa takot. Karaniwan nang nangyayari na kinukulayan ng karanasan ang pagkakakilala sa Diyos. Kaya para kay Nelson, ang Diyos ay mapagparusa.

Katulad ng aming barkada na si Nelson, nakulayan din ng karanasan ang pagkakilala ni Pedro kay Hesus. Noong sabihin ni Pedro na si Hesus ang Messias ay inaasahan niyang si Hesus ay mamumuno sa isang himagsikan para sila ay palayain mula sa kamay ng mga Romano at ng mapang-aping hari ng Israel. Kung kaya’t di niya matanggap ang sinabi ni Hesus na siya ay madurusa at mamamatay bago mabubuhay muli bilang pagganap sa kanyang nakatakdang layunin.

Hindi naging madali para kay Pedro na tanggalin o alisin ang karanasang kumukulay sa kanyang pagkakilala kay Hesus. Hanggang sa hiling sandali ng buhay ni Hesus umaasa siya na ito ay gagawa ng kababalaghan o gagamitin ang kanyang makadiyos na kapangyarihan para ibahin ang takbo ng mga pangyayari. Kaya di nakapagtataka na itanggi niya si Hesus ng makatlong ulit dahil di naganap ang kanyang inaasahang paraan ng pagliligtas ni Hesus.

Marami ang mga katulad ng kaibigan kong si Nelson at ni Pedro na di ganap na nakilala si Hesus sapagkat nakukulayan ito ng kanilang karanasan o hindi sapat ang pagkakilala sa Diyos. Meron akong isang kaibigan ang pagkakilala sa Diyos ay parang isang vending machine. Sa Vending machine, pag maghulog ka ng pera sa slot, kung ano ang gusto mu na naroon ay lalabas sa ilalim. Ganun ang tinging niya sa Diyos. Magsisimba lang ito pag may kailangan. Katulad noong nag-aaply ng US visa ang kanyang anak, araw-araw itong nag nonovena, lahat na ata ng simbahan sa Metro Manila ay pinuntahan. Ganitong pag-iisip din ang umiiral sa mga chain prayers sa kumakalat. Noon, papel lang na iniiwansa simbahan, ngayon e-mail na o di kaya ay text messages na. Ayon sa mga chain prayers na ito, pag ginawa mo ang sinasabi nito ay makakamit mo ang iyong mga kahilingan. Kawawa naman ang Diyos sunod-sunoran sa tao.

Anu nga ba ang isang tunay at maayos na pagkakilala sa Diyos na hindi nakukulayan ng karanasan at sariling pangangailang. Muli nating balikan ang sinabi ni HEsus, “walang nakakakilala sa Ama kundi ang Anak, walang nakakakilala sa Anak kundi ang Ama.” Samakatuwid, si Hesus ang tunay at ganap na nagpakilala sa atin ng Diyos. Ang kanyang mga gawa at aral ay mga pagpapakilala sa Diyos na mapagmahal at mapagpatawad.

How sacred is your heart?
Homily on the Sacred Heart of Jesus

Kaisa-isang anak nina Aling Maria at Mang Juan si Ben. Mabait at matulungin siya. Nagmana siya sa kanyang mga magulang na mababait din naman. Isang araw, isang matandang pulubi ang kinaawaan ni Ben. Inuwi niya ang pulubi sa bahay, ipinagluto at pinakain. Isang araw naman, samantalang nangangahoy, isang matandang gutom na gutom ang nasalubong niya. Pinakain din niya ito at binigyan ng damit.

Makaraan ang ilang panahon, nagkasakit si Ben. Sa kabila ng pagsisikap ng mag-asawa na pagalingin ang anak, lumubha pa rin ang kanyang kalagayan hanggang sa siya’y bawian na ng buhay. Ganoon na lamang ang iyak ng mag-asawa. Kinabukasan, habang nakaburol ang kanilang anak, dumating ang isang diwata. Hiningi nito ang puso ni Ben, Ibinaon ng diwata ang puso sa isang bundok. Ito ay naging punongkahoy na may bungang hugis-puso. Marami ang nakikinabang ngayon sa bungang ito.

Ilang linggo na lang ay ipagdidiriwang natin ang Kapistahan ng isang pusong higit pa sa puso ni Ben, ang Kabanalbanalang puso ni Hesus. Ang Puso ni Hesus ay pusong puno ng pagmamahal at pagkalinga sa sangkataohan. Ito ang puso na pinagbukalan ng ating kaligtasan, ang banal na puso ni Hesus.
Paano nagsimula ang ganitong debosyon sa Banal na Puso ni Hesus? Meron din kayang isang alamat na nakatago sa likod nito.

Sinimulang ang debosyon sa Banal na Puso ni Hesus ng ilang individual at mga pamayanang ng mga mongha noong ika-10 siglo. Ngunit ito ay mas ipinakilala ni Saint Margaret Mary Alacoque (1647-1690) na naniniwalang siya ay nakatanggap ng mga pagpapahayag mula sa Diyos. Tatlo sa mga ito ang maganda ang sinasabi tungkol sa Banal na Puso ni Hesus.

Ang una ay naganap December 27, 1673 (?). Sinasabi ni Saint Margaret na siya tinawag ni Hesus para inihimlay ang kanyang ulo sa dibdib ni Hesus upang pakinggan ang tibok ng kanyang puso na puno ng dakilang pagmamahal sa lahat at suguin na ipahayag ang pagmamahal na ito ni Hesus sa lahat.

Ang ikalawa ay naganap noong June/July 1674. Ayon kay Saint Margaret ay hiniling ni Hesus na siya ay parangalan sa larawan ng isang buhay na puso. Nakita ni Saint Margaret si Hesus sa busilak ng pusong nagmamahal at humihiling ng ganting pagmamahal sa pamamagitan ng pagtanggap ng komunyon at pagsasagawa ng “holy hour”.

Ang ikatlo ay ang “great apparition” na naganap noong June 16, 1675, ang “octave of the Corpus Christi”. Ayon kay Saint Margaret, sinabi sa kanya ni Hesus: "Behold the Heart that has so loved men ... instead of gratitude I receive from the greater part (of mankind) only ingratitude ...",Pagmasdan mo ang pusong lubos na nagmamahal sa sangkatauhan… sa halip na ganting pasasalamat ang aking natanggap mula sa sangkatauhan ay kasakiman, galit at pagkaghaman. Hiniling ni Hesus sa kanya na ipagdiwang ang Kapistahan ng Banal na Puso sa Biyernes pakatapus ng Linggo ng Corpus Christi at inutusan din siya ni Hesus na sabihing ang lahat ng ito kay Father de la Colombière, pinuno ng isang pamayanang Heswita. Kasama rin sa pahayag na ito ay kilalanin ng hari at ipalaganap sa buong mundo.

Malalim ang mga aral na mapupulot sa kasaysayan at pinagmulan ng debosyon sa banal na puso ni Hesus. Malinaw nitong sinasabi na si Hesus ay tunay na nagmamahal sa sangkatauhan, kaya ang tao tinatawag muli na magmahal din ng lubos. Kaya kung ang HEART ni Hesus ay SACRED, “how sacred then is your own heart?” Hayaan ninyo po akong isalarawan ang isang pusong banal sa pamagitan ng isang acronym: HEART.
H – Humble
E- Endurance in times of difficulties
A- Attentive to God
R- Respectful of Others
T- Trust in God
Ang isang puso ay sacred kung ito ay HEART.

Feast of Saint Matthias the Apostle

Feast of Saint Matthias the Apostle

Noong ako ay nagtuturo sa isang university ng SVD, isa sa mga pinagawa ko sa mga estudyante ay ang i-dramatize ang “washing of the feet” at ang “last supper.” Sa isang grupo, kung saan napunta ang assignment na ito ay tuwang-tuwa ang mga estudyante habang nag-aasign sila ng mga tao na gaganap. Ang isang estudyante na naassign bilang Jesus ay tuwang-tuwang, pakiramdam niya ang bait bait niya. Yong isa naman na gaganap na Pedro ay nagyayabang at ginagagaya si Pedro na astig ang dating. Maya-maya ay biglang nagkagulo. Isang estudyante ang sumigaw, “Ayoko! Ayoko niyan!” Ako ay nagulat kaya nilapitan ko na sila. “Anu ba ang nangyayari at bakit nagsisigaw yan si Jayson?” tanong ko sa kanila. Dali-daling sumagot si Jayson “Eh kasi po, si Lenny, pinipilit akong maging Hudas”

Sa mga Apostol, karaniwang inaayawan si Hudas dahil sa kanyang pagtataksil kay Hesus. Kaya malimit marami ang ayaw gumanap na ika-12 Apostol, bilang Hudas. Subalit, para sa mga Apostol mahalaga ang bilang na 12, kaya kailangan nilang humanap ng kapalit ni Hudas. At ito ay isang seryosong bagay na pinagukulan ng panahon at malalim na panalangin ng mga Apostol. Sa katunayan, ang unang gawa ng mga Apostol matapos umakyat sa langit si Hesus ay ang maghanap ng kapalit ni Hudas. 121 silang lahat na dumalo at nanalangin para piliin ang ika-12 Apostol. Paano nga ba nila pipiliin ang ika-12 Apostol.

Si Pedro ang tumayo at nagbigay mungkahi ng paraan para piliin ang papalit kay Hudas. Para kay Pedro ang papalit kay Hudas ay kailangang isa sa mga kasama ng 11 mula noong si Hesus ay binyagan sa ilog Jordan hanggang sa si Hesus ay umakyat sa langit. Dalawa mula sa naroon ang kasama nila noon pa man. Si Matthias at si Jose na tinatawag ding Barsabbas. Hindi naging madali sa mga Apostol ang pumuli ng ika-12. Kilala nila pareho sina Matthias at Jose na mabubuti at nagmamahal ng lubos kay Hesus. Di nila malaman kung sino ang pipiliin. Kung sila man ay pipili, ito din kaya ang pipiliin ng Panginoong Hesus? Kaya minabuti nilang magsapalaran. Anu man ang resulta nito, naniniwalang silang ito ang kalooban ng Diyos. Sa kanilang pagsapalaran, si Matthias ang lumabas na ika-12 Apostol. Sa buong Bibliya, ito ang una at huling pagkakataon na si Matthias ay nabanggit.

Anong mga katangian mayroon ang mga Apostol para sila ay piliin? Ayon kay Clement ng Alexandria, si Matthias ay pinili ni Hesus hindi dahil kung anong mayroon siya, kundi kung magiging anu siya. Pinili si Matthias ni Hesus hindi dahil siya karapadat-dapat na mapabilang sa hanay ng mga Apostol kundi binigyan siya ni Hesus ng biyaya upang maging karapat dapat. Ang biyayang ito ay ang lakas ng loob na ipahayag ang mabuting balita ni Hesus sa lahat ng tao buhay man ang maging kapalit nito. Kaya tulad ng iba pang mga Apostol si Matthias din ay nag-alay ng kanyang sariling buhay sa ikalalaganap ng mabuting balita.

Di lamang mga Apostol o mga Pari ang pinili ng Diyos. Sa katunayan lahat ay inaanyayahan ng Diyos. Ikaw, ako, tayo ay pinili ng Diyos. Hindi dahil tayo ay karapat dapat na mapabilang sa kanya, kundi dahil minarapat niya, gusto ng Diyos na tayo ay makapiling niya, kaya gumawa siya ng paraan upang tayo ay mapasakanya. Ito ang dahilan kung bakit naparito at nakipamuhay kasama natin ang Anak ng Diyos, si Hesus.

Para sa mga Apostol ang pagsunod kay Hesus ay hindi naging madali kundi puno ng hirap. Sa katunayan, ibinihos nila ang kanilang dugo, sila ay nag-alay ng buhay. Kaya, sa mga pagkakataong tayo ay sinusubok ng hirap sa pagsunod kay Hesus, nawa ang buhay ng mga Apostol ang mgbigay lakas sa atin ng loob at pag-asa na manatili sa piling ng Diyos.

Tuesday Week 6 Ordinary Time

Watch out, guard against the leaven of the Pharisees and the leaven of Herod

Noong ako ay nasa college seminary diyan sa Christ the King, pag bakasyon kami ay pinauwi din ng mga pari. Kaya nakikita ko uli ang mga dati kong barkada noong high school. Isa sa mga malimit kong pasyalan ay si Mae. Naalala ko noong high school kami, ito si Mae ang “apple of the eye” ng aming mga teachers kasi siya ay magalang, tahimik sa klase, di nalalate, walang bisyo, sempling manamit, malinis, sa medaling sabi, siya ay dalagang Pilipina.
Ako ay enjoy na enjoy na pumunta sa kanila kasi, tuwing bakasyon merong bago sa kanya. Noong unang bakasyon, napansin ko, umikli ang kanyang damit na isinusuot. Nang sumunod na bakasyon, may kulay na ang kanyang buhok. Nang mga sumunod na bakasyon, dumami ang kanyang hikaw. Minsan tinanong ko siya, “bakit ganyan na ang itsura mo? Ang sagot niya, “Tol, ito na ang uso ngayon! Ikaw kasi lagi kang nakakulong sa seminaryo, kaya tuloy di ka na updated.”
Noong huli kong makita si Mae, ito ay buntis. Pinuntahan ko siya sa kanila. Totoo nga na siya ay buntis. Ako ay talagang mausisa kaya tinanong ko siya, “Ang daya mo Mae, nag-asawa ka na pala di ka man lang nag imbita…” Medyo alanganin ang sagot ni Mae, “Di naman ako nag-asawa… Nabuntis lang ako.” Gulat na tinanong ko siya, “Eh, nasaan ang Tatay ng baby mo?” “Di ko nga alam eh…” ang nihihiya niyang tugon sa aking kakulitan. Mula sa may kusina, ang sabi ng kanyang nanay, “Di mo ba alam, yan na ang uso ngayon..”
Ang sagot ng nanay ay gawa-gawa ko na lang yon. Pero si Mae ay tunay, at maraming mga katulad na kabataan sa ngayon na sumasabay sa uso at lakad na panahon na malimit ay naliligaw ng landas. Si Mae at marami pang iba ay pawang mga biktima ng laganap na kulturang ginagatongan ng media. Marami ang nag-iisip na anuman ay ipinapakita ng TV ay tama, maayos at pinakamaganda lalo na kung ito ay sinasabi, ginagawa ng mga sikat at kilalang personalidad sa TV. Kaya kung anu ang nasa TV yan ang nangunguna sa kalsada.
Minsan, ako ay na nasa isang meting ng isang organization. Nagkabiroon ang mga kasapi at ang sigaw, “Burger! Burger! Burger!” Nagtawanan sila lahat, ako lang ang naiwang di nakatawa; di ko pa kasi napanood itong commercial na ito sa TV. Out of date na nga ba talaga ako! O talagang malawak ang impluwensiya ng kulturang binubuhay ng media. Sa tingin ko, maliban kay Pres. GMA, ang media ang isa sa pinakamalawak ang implwensiya sa sa mga Pilipino. Kaya kung wala ang pag-iingat tiyak, marami ang mapapahamak. Marami pang mga katulad ni Mae, ang mag sasabi, “ito ang uso ngayon!” na nakikita at napapanood ng marami sa TV.
Sa ngayon, marami ang naalarma sa lumalawak na kakayahan ng media na bilogin ang isipan ng marami lalong-lalo na ang mga kabataan. Kaya marami lalo na ang mga guro ang nagpapaalala sa mga magulang na bantayan ang mga bata habang sila ay nanonood ng TV. Talagang ang media ang isa sa mga may malawak na implwesiya sa buhay ng nakakarami ngayon.
Noong panahon ni Hesus wala pang TV at ang mga Paresio at si Herodes ang may malawak na kapangyarihan at impluwensiya sa buhay ng mga nakakaraming Hudyo. Alam ni Hesus ang kalagayang ito ng mga tao, kaya pinalalahan niya ang kanyang mga alagad na mag-ingat: “Watch out, guard against the leaven of the Pharisees and the leaven of Herod.”
Kung narito si Hesus at kasama natin ngayon, ito ang maaring sasabihin niya, “Watch out, guard against the leaven of the Media.” Katulad ng mga Pariseo at ni Herodes, ang Media din tututulan at lalabanan ni Hesus dahil sa sila ay mapagkunwari at mapaglinlang. Simple lang naman ang nais ni Hesus, at ito ay ang mamayani ang katarungan at manaig ang katotohanan. Kaya, anumang ang sagabal sa katarungan at katotohanan ay kanyang tinututulan. Kung saan umiiral ang katarungan at katotohanan nariyan din si Hesus ang Diyos na buhay.
Ang tunay na sumusunod kay Hesus ay magiging maingat sa pagtanggap sa makabagong kulturang pinapatakbo ng media. Para sa kanya, ang katarungan at katotohan ang batayan ng isang kulturang makadiyos at makatao. Kung hindi, paulit-ulit niyang maririnig ang babala ni Hesus, “Watch out, guard against the leaven of the Media.”