Friday Week

“Take up your cross and follow me”

Noong mga naunang panahon sa America, partikular sa Estado ng Colorado, ang ginto at tellurium ay magkahalo na lumalabas bilang isang “tellurite ore”. Dahil hindi pa moderno ang pagpoprosesso ng metal noon at wala pa silang kakayahang paghiwalayin ang ginto at tellurium ay itinabi na lang nila na parang basura ang mga “tellurite ore”. Isang araw, habang ang isang minero ay nagluluto, napagkamalan niyang “coal” ang isang tipyas ng “tellurite ore” at ito ay kanyang ipinanggatong sa kanyang kalan. Makalipas ang ilang araw, habang tinatanggal niya ang abo mula sa kayang kalan laking gulat niya sapagkat sa ilalim ng abo ay naroon ang ilang butil ng mga purong ginto. Ang pagsusunog sa apoy pala ay naghihiwalay sa purong ginto. Hangang sa ngayon, patuloy na ginagamit ang maiinit na apoy ang mga alahero para ihiwalay ang purong ginto mula sa ibang mga metal kung sila ay gumagawa ng alahas. Ang mga ito ay nagpapatunay na ang nagniningas at mainit na apoy ang siyang tumatanggal sa mga ibang metal para lumabas ang puro at tunay na ginto.

Katulad din ito ng pagsunod kay Kristo. Kinakailangan ng apoy upang makita ang tunay na sumusunod kay Kristo. Ang apoy na ito na tumatanggal sa mga di karapat-dapat na sumunod kay kristo ay walang iba kundi ang Krus. Sa katunayan, ang sabi ni Hesus sa ating ebanghelyo ngayon, “Kung ibig ninumang sumunod sa akin, limutin ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus at sumunod sa akin.” Kung meron mang layunin at dahilan ang pagpasan ng krus ito ay ang maipakita ang isang tunay na sumusunod kay Kristo. Ang Krus ay apoy na tutunaw sa mga sagabal sa pagsunod kay Kristo.

Noong nakaraang linggo, nakausap ko ang isang kaibigan. May sarili na siyang pamilya at may tatlong anak. Nagrereklamo na siya sa hirap ng buhay hindi dahil sa mga anak niya kundi sa pag-aalaga sa kanyang na-stroke na kapatid! Sabi niya, “Father, sorry po, pero malimit naiinis na po talaga ako sa kapatid ko! Isipin n’yo Father, limang taon ko na siyang inaalagaan, binibihisan, pinapakain, at ang mas nakakainis, kung kailan tapos mu na siyang linisan at bihisan saka naman uli iihi sa salawal.. Grabe talaga father, nagagalit na ako sa kanya!” Tinanong ko siya, “nagsasawa ka na ba sa ginagawa mu?” “Hindi po Father!” ang sagot niya. Tanung ko uli, “Bakit mo ginagawa ang lahat ng ito?” Ang sabi niya, “Syempre Father, kapatid ko yon eh!”

Hindi ko man nasabi sa kanya noong magkausap kami, ang kanyang pag-aalaga sa kanyang kapatid ay isa sa mga krus na kanyang pinapasan. At ang krus na ito ang nagpapatunay na siya ay ganap at tunay na tagasunod ni kristo at ang pagsunod na ito ay hindi peke o pakitang tao-lamang. Dahil hindi siya umiwas o sumuko sa pagpasan ng krus mas lalong nagiging puro at tunay ang kanyang pagsunod kay Kristo. Ang kanyang pagsunod kay Kristo ay katulad ng isang ginto na tinanggalan ng ibang elemento at naging puro gawa ng apoy ng krus na naglilinis sa kanyang puso at sarili. Hindi madali ang sumunod kay Kristo dahil mahirap ang pumasan ng Krus. Ngunit ito ang tangi at nag-iisang paraan para maging tunay ang pagsunod sa kanya.

Hindi naman kailangan na lahat ng tao ay sumailalim sa isang mahirap na karanasan na dapat niyang pagtiisang pasanin para masabing tunay nga ang kanyang pagsunod kay Kristo. Ang krus na pasanin ng bawat Kristyano ay anumang problema, pagsubok, hirap, kabiguan, at pait na kinakaharap sa araw-araw. Ayun sa nga mga mga Chinese, “ang mga problema na dumarating sa buhay ay mga opportunities—crisis are opportunities.” Totoo nga na ang mga di magandang karanasan ay “opportunities” para subukin ang tatag ng isang tao na bumagon at magwagi sa mga pagsubok at crises. (Challengges bring out the best in the person) Ang isang kristiyano ay tulad ng isang gintong nakahalo sa isang “tellurite ore” kailangan siya ay padaanin sa apoy ng krus upang ang pusong gintong nasa kanyang dibdib na sumusunod kay Hesus ay tumambad sa paningin. “Let the treasure of gold in each person come out by the purifying fire of the cross. Take up your cross then, and be the best gold that you are.”

Friday Week 6 Ordinary Time

“Take up your cross and follow me”
Noong mga naunang panahon sa America, partikular sa Estado ng Colorado, ang ginto at tellurium ay magkahalo na lumalabas bilang isang “tellurite ore”. Dahil hindi pa moderno ang pagpoprosesso ng metal noon at wala pa silang kakayahang paghiwalayin ang ginto at tellurium ay itinabi na lang nila na parang basura ang mga “tellurite ore”. Isang araw, habang ang isang minero ay nagluluto, napagkamalan niyang “coal” ang isang tipyas ng “tellurite ore” at ito ay kanyang ipinanggatong sa kanyang kalan. Makalipas ang ilang araw, habang tinatanggal niya ang abo mula sa kayang kalan laking gulat niya sapagkat sa ilalim ng abo ay naroon ang ilang butil ng mga purong ginto. Ang pagsusunog sa apoy pala ay naghihiwalay sa purong ginto. Hangang sa ngayon, patuloy na ginagamit ang maiinit na apoy ang mga alahero para ihiwalay ang purong ginto mula sa ibang mga metal kung sila ay gumagawa ng alahas. Ang mga ito ay nagpapatunay na ang nagniningas at mainit na apoy ang siyang tumatanggal sa mga ibang metal para lumabas ang puro at tunay na ginto.

Katulad din ito ng pagsunod kay Kristo. Kinakailangan ng apoy upang makita ang tunay na sumusunod kay Kristo. Ang apoy na ito na tumatanggal sa mga di karapat-dapat na sumunod kay kristo ay walang iba kundi ang Krus. Sa katunayan, ang sabi ni Hesus sa ating ebanghelyo ngayon, “Kung ibig ninumang sumunod sa akin, limutin ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus at sumunod sa akin.” Kung meron mang layunin at dahilan ang pagpasan ng krus ito ay ang maipakita ang isang tunay na sumusunod kay Kristo. Ang Krus ay apoy na tutunaw sa mga sagabal sa pagsunod kay Kristo.

Noong nakaraang linggo, nakausap ko ang isang kaibigan. May sarili na siyang pamilya at may tatlong anak. Nagrereklamo na siya sa hirap ng buhay hindi dahil sa mga anak niya kundi sa pag-aalaga sa kanyang na-stroke na kapatid! Sabi niya, “Father, sorry po, pero malimit naiinis na po talaga ako sa kapatid ko! Isipin n’yo Father, limang taon ko na siyang inaalagaan, binibihisan, pinapakain, at ang mas nakakainis, kung kailan tapos mu na siyang linisan at bihisan saka naman uli iihi sa salawal.. Grabe talaga father, nagagalit na ako sa kanya!” Tinanong ko siya, “nagsasawa ka na ba sa ginagawa mu?” “Hindi po Father!” ang sagot niya. Tanung ko uli, “Bakit mo ginagawa ang lahat ng ito?” Ang sabi niya, “Syempre Father, kapatid ko yon eh!”

Hindi ko man nasabi sa kanya noong magkausap kami, ang kanyang pag-aalaga sa kanyang kapatid ay isa sa mga krus na kanyang pinapasan. At ang krus na ito ang nagpapatunay na siya ay ganap at tunay na tagasunod ni kristo at ang pagsunod na ito ay hindi peke o pakitang tao-lamang. Dahil hindi siya umiwas o sumuko sa pagpasan ng krus mas lalong nagiging puro at tunay ang kanyang pagsunod kay Kristo. Ang kanyang pagsunod kay Kristo ay katulad ng isang ginto na tinanggalan ng ibang elemento at naging puro gawa ng apoy ng krus na naglilinis sa kanyang puso at sarili. Hindi madali ang sumunod kay Kristo dahil mahirap ang pumasan ng Krus. Ngunit ito ang tangi at nag-iisang paraan para maging tunay ang pagsunod sa kanya.

Hindi naman kailangan na lahat ng tao ay sumailalim sa isang mahirap na karanasan na dapat niyang pagtiisang pasanin para masabing tunay nga ang kanyang pagsunod kay Kristo. Ang krus na pasanin ng bawat Kristyano ay anumang problema, pagsubok, hirap, kabiguan, at pait na kinakaharap sa araw-araw. Ayun sa nga mga mga Chinese, “ang mga problema na dumarating sa buhay ay mga opportunities—crisis are opportunities.” Totoo nga na ang mga di magandang karanasan ay “opportunities” para subukin ang tatag ng isang tao na bumagon at magwagi sa mga pagsubok at crises. (Challengges bring out the best in the person) Ang isang kristiyano ay tulad ng isang gintong nakahalo sa isang “tellurite ore” kailangan siya ay padaanin sa apoy ng krus upang ang pusong gintong nasa kanyang dibdib na sumusunod kay Hesus ay tumambad sa paningin. “Let the treasure of gold in each person come out by the purifying fire of the cross. Take up your cross then, and be the best gold that you are.”

27th Sunday of ORDINARY Time C

27 Sunday of Ordinary Time

Pananampalataya at Pagtitiwala

Mga tatlong buwan na ang lumipas nang lumapit sa akin ang isang kaibigan. Sabi niya, “Reverend, ipagdasal mo naman ako, na sana maqualify ako for a US visa, may inerview kasi ako sa embassy.” Sabi ko sa kanya, “Sige, kelan ba ang interview mu... “Wednesday, three weeks from now,” sabi niya.

Eksakto, after three weeks nagkita kami. Maasim ang kanyang mukha. Bungad ko sa kanya. “Kumusta ang interview mo?” “Reverend, masama ang loob ko sa Dios, naiinis ako sa kanya, kasi di niya binigay ang hiling ko. Bakit ganun siya, nagdarasal naman ako. Sa katunayan, pag Wednesday, pumupunta ako ng Baclaran Church, pag Miyerkules, Nagnonobena ako kay St. Jude, pag Friday dito ako sa Sacred Heart. Ginawa ko ang lahat Reverend. Nakakainis talaga si Lord.” Ang kanyang mga hinaing.

Ang sabi ko sa kanya, “Irene, Irene, huminga ka nga... Anu ka?” Sabi niya, “babae.” “Oo, alam ko babae ka. Pero anu ka nga,” “Pilipino.” Di yan, Irene. Anu ka?” “Tao.” “Good,” sabi ko, “Tao ka nga Irene, tao ka lamang na nagdarasal sa Dios. Sinu ang dapat na masunod, ang tao na humihingi at nagdarasal o ang Dios?”

Malimit, marami ang nakakalimot sa ating dapat kalagyan bilang tao. Marami ang may akalang parang utusan ang Dios. Iniisip niya na anuman ang kanyang hilingin, ay obligado ang Dios na ibigay ito. Ang Dios po ay hindi isang vending machine, na pag naghulog ka ng P20 bill ay siguradong may sasambutin kang isang lata ng soft drink sa ilalim. Sa katunyan, ang tao ay tagasunod ng Dios... mga lingkod.. (servants).. alila ng Dios.

Sa ating pakikitungo sa Dios, bilang kanyang lingkod, dalawang mahahalagang bagay na ating kailangan ang dapat tandaan:

Una, kailangan natin ng matatag na pananampalataya. Tanggapin na natin ang katotohan na talagang mahirap ang sumunod sa Dios. At di lang mahirap, mukhang imposible pa nga. Kaya nga sa ebanghelyo natin ngayon, ginamit ang larawan ng binunot na puno ng Sikomoro, na di lang mahirap bunutin imposible pa para sabihin ganun din ang pagsunod sa Dios. Kaya ang kasagutan dito ay isang matatag na pananampalataya.

Maraming mga pagkakataon sa ating pangaraw-araw na buhay na tayo ay umaasa sa mga mabubuting bagay. Malimit ay itinataya natin ang ating buhay. Sa mga sumasakay ng dyeep, ipinapakita niya ang kanyang pananalig sa kakayahan ng driver, na ito ay hindi lasing, at dadalhin siya nito sa kanyang pupuntahan. Ganundin, sa ating buhay pananampalataya, itinataya natin ang ating buhay sa salita ng Dios.

Story: Lalaki na naaksidente habang nagdadrive papuntang bikol. Nagpagulong-gulong bago nahulog sa bangin ang kanyang sasakyan, at siya sa kabutihang palad ay nakatalon at nakakapit sa isang sangga ng puno. Madilim ang paligid at walang tanda na may tutulong sa kanya. Kaya sa Dios siya ay nagdasal at humingi ng tulong. Tinig ng Dios, ‘Bumitaw ka!” Di bumitaw, dahil sa takot, di niya kayang ipagkatiwala ang kanyang buhay sa salita ng Dios. Nanatili siya doon. Nang magliwanag ang paligid, nakita niya, isang dipa na lang ang lupa.

Ang aral ng kwento: Sa buhay pananampalataya, kailangan nating itaya ang buong buhay sa salita ng Dios.

Pangalawa, di lang mahirap at mukhang imposible ang sumunod sa Dios, wala pa tayong kasiguraduhan kung saan ito mauuwi. Walang sinuman ang nakakasiguro na siya ay mapupunta sa langit. Lahat ay umaasa lang sa kabutihan at awa ng Dios. Kaya kailangan ng buong pagtitiwala. Ito ang nais ipakita ng kwento sa ating ebanghelyo ngayon. Sa harap ng Dios, lahat ng kanyang tagasunod, tayong lahat, ay katulad ng isang “maliit na lingkod.” Na kailangang tuparin lahat ng kanyang tungkulin at na di umaasa na pupurihin o babayaran o tatanaw ng utang na loob ang kanyang panginoon. Ganun pa man, buo pa rin ang kanyang pagtitiwala, hindi dahil nagawa niya ang gusto ng panginoon, kundi buo ang kanyang pagtitiwala sa kabutihan ng kanyang paanginoon.

Ang buong pagtitiwala ay hindi na bago sa atin. Maraming pagkakataon na ang kabutihan ng isang layunin ay sapat na para tayo ay magtiwala. Katulad na lamang ng ginagawa ng marami na nagbibigay ng donasyon sa mga kumbento ng madre o sa mga simbahan na anonynous. Nagbibigay sila ng donasyon hindi para may tanawing utang na loob ang mga madre o pari kundi dahil sa kanilang buong pagtitiwala sa kabutihan ng layunin ng mga madre at simbahan.

Sa ating buhay pananampalataya, ang paggawa ng kabutihan ay di nababatay sa gantimpala na matanggap natin mula sa Dios kundi sa kanyang awa at kabutihang loob. Pinaniniwalaan natin ng walang kaduda-duda ang kabutihan ng Dios. Ang pagtitiwala natin sa kabutihang loob ng dios ay katulad ng pagtitiwala ng isang bata sa kanyang mga magulang.

Katulad na lamang ng nangyari noong kami ay nag-aantay ng bus pauwi sa amin doon sa probinsya. Padating ang isang bus, nang biglang na lang tumakbo pasalubong ang isang batang lalaki. Nagsigawan ang mga tao, masasagasaan ang bata. Subalit, eksakto di namang tumigil ang bus sa harap ng nakatayong bata na kumakaway pa sa driver. Bumaba ang driver at kinarga ang bata. Tatay niya pala ang driver, kaya malakas ang loob niya na salubungin ito. Buo ang kanyang tiwala sa kanyang Tatay.

Sa harap ang ating Panginoong Dios ay buo ang ating pagtitiwala sa kanyang kabutihan at awa. Umaasa tayong anuman ang makakabuti sa atin ay ipagkakaloob niya hindi sa kadahilang tayo ay karapat-dapat tumanggap nito kundi dahil likas ang kabutihan ng Dios.

Mga kapatid, ngayon ay pinaalalahan tayo na mahalaga at kailangan ang pananampalataya at pagtitiwala sa pagsunod sa kalooban ng Dios.

26th Sunday of ORDINARY Time C

Kahirapan di Hadlang sa Kabanalan

Tayong mga Pinoy, pagdating sa pagkain iba-iba ang hilig. Kami nga noong nasa Mindoro kami, bilang mga Novices, kung kami ay nag luluto ay depende sa mga hilig. Pag ang grupo namin, siguradong may gata ang ulam, lutong mga paborito ng mga Bikolano. Pag ang kabilang grupo, sigurado, iba-ibang klase ng luto ng isda, sabi nila “sutukil”—sugba, tula at kilaw. Eh minsan, na sila ang naasign sa isang linggo, ang aming pari na naumumuno sa amin, pagkakita ng ulam, kinagalitan kami, “Isda na naman, wala na ba kayong ibang alam na lutuin, kundi isda.” Nahighblood yong aming pari. Kaya ang niluto nila ng sumunod sa araw, pinakbet at papaitan. Ilokano kasi si Pader, paborito niya iyon.

Kung ang tao ay may mga paborito, pagkain, lugar at kung anu pa, parang ganun din ang Dios. May paborito din pala ang Dios. Ito ang mapapansin natin mula sa mga pagbasa ngayon linggo. Halimbawa sa unang pagbasa, tinutuligsa ni propeta Amos ang mga mayayaman sa Israel at binabalaan: “Kahabaghabag kayong namumuhay na maginhawa sa Sion.” Ganun din sa ebanghelyo, itinapon ang mayaman sa empyerno para magdusa, samantalang ang pulubing si Lazaro ay pinagpala at pinarangalan ni Abraham.

Anu ang meron sa kahirapan na nagugustuhan ng Dios? Anu ginagawa ang mga mahihirap na sinasangayunan ng Dios? Ang sagot ay makikita natin sa mga bagay na nakakaligtaan ng mga mayayaman.

Una, dahil sa yaman, nakakalimutan ng tao ang iba, ang kanilang kapwa-tao. Ang pamumuhay sa karangyaan at luho ay nagpapalimot at nagpapamanhid sa tao sa pangangailangan ng iba. Kaya, isang kasakiman sa harap ng Dios ang mamuhay ng sagana na bulag at bingi sa tawag ng saklolo mula sa iba. Kaya, itinakwil ni propeta Amos ang mga mayayamang Israelita, sabi niya, “Kayo ang unang ipapatapon. Matitigil ang inyong pagpipiging at pagsasaya.”

Pangalawa, dahil sa yaman, nakakalimutan ng tao ang Dios. Sa pera at kapangyarihan na siya umaasa at nakasandal sa halip na sa Dios. Mukhang totoo, pag may pera ka, dadalhin ka nito sa lugar na gusto mu, kahit na pangit ka, pag may pera ka, gaganda ka. Ang nangyayari, pinagpapalit ng tao sa pera ang Dios, pero ang mas masaklap, pag sinasamba na niya ang pera, ginagawa na itong dios-diosan. Kaya, sa ebanghelyo, ang sabi ni Abrahan sa mayaman, “kung ayaw nilang pakinggan ang mga sinulat ni Moses at mga propeta, hindi rin nila paniniwalaan kahit ang isang patay ay muling mabuhay.” Ibig sabihin ang mayayaman ay salapi lang ang pinaniniwalaan, maging si Hesus, na muling nabuhay ay hindi kapanipaniwala sa kanila.

Ito ang dalawang bagay na inaayawan ng Dios sa mga mayayaman. Kaya masasabi natin na lumulabas na paborito ng Dios ang mga mahihirap na walang yaman at ipagyayabang ay palagiang umaasa sa kabutihan ng iba at ng Dios. Sa kanilang pagsandal sa iba at sa Dios bukas sila sa pakikinig sa Kanyang Salita at sa pangangailangan ng kanyang kapwa. Hindi ang kahirapan ang pinapanigan ng Dios sa kanila kundi ang kanilang bukas at maluwag na kalooban. Samakatuwid, hindi handlang ang kahirapan, upang makapagsilbi sa Dios.

Ang mga maykaya, pag nagsisimba, kailangang magara ang sasakyan at nasa uso ang damit, kasi para pang display at para di sila masabing kawawa. Samantalang ang mga karaniwang tao, t-shirt ok na, hindi nila binigyan ng malaking atensyon ang kanilang dating, ang mahalaga sa kanila ay makapagsimba at makinig sa misa, makinig sa salita ng Dios. Ito ay patunay lang na ang kahirapan ay di hadlang sa pagsunod sa Dios.

Bukas din sila sa pangangailangan ng iba. Naalala ko yong yumao kong lola. Ayaw niya na magpalagay ng pader. Kaya tinanong ko siya: “Lola, nakit puro kahoy ang nilalagay ninyong bakod?” Sabi niya, “Totoy, di yan kahoy, malunggay iyan.” “Eh, ang dami naman diyan. Kaya ba nating ubusin yan, pag nabuhay na.” Tugon ko sa kanya. Subalit ang balik tugon nya ay, “Di lang naman para sa atin yan, sa mga kapitbahay din natin, para may maigulay sila.” Napabilib naman ako ng aking lola, laging nasa isip niya ang pangangailangan ng iba.

Ang mga ito ay patunay lamang na ang kahirapan ay hindi hadlang sa pagsunod at paglilingkod sa Dios. Bagkus, mas madali pa para sa kanila ang tumugon sa kalooban ng Dios. Ang kahirapan ay di handlang sa kabanalan.

23rd Sunday of Ordinary Time

TWO MARKS OF A TRUE DISCIPLE

For couples who have been married for at least 20 year, what made you say that your partner is faithful to you? What are the identifiable indicators of his/her commitment?

Some of the answers would be: Since the time we’re married, my husband never failed to kiss me on the forehead before he goes to sleep… She always cooked my favorite kare-kare on my birthday…. He always accompanied me to Mass and to the cemetery on the death anniversary of my mother.

For married couples, these are some of the signs that their partner is committed and faithful to them. In our Gospel today, Jesus identifies two marks of a faithful and committed follower of him, namely, unequalled love (great love) and sacrifice.

1. Unequalled love is referred to when Jesus said, “If anyone comes to me without hating his father and mother, wife and children, brothers and sisters, and even his own life, cannot be my disciple.” The text should not be read as anti-family sentiment of Jesus, for Jesus was never against the institution of family. There is no way Jesus would come against the 4^th commandment that says, “Honor your father and mother.” Rather, this statement of hate is an exaggerated expression to emphasize the demand for an unequalled love for God. Hence, unequaled love of God is expressed in a disciple’s total commitment to God, one that has no room for compromise and concession. Human experience illustrates this point of unequalled demanded for God.

During the 17th century, Oliver Cromwell, Lord Protector of England, sentenced a soldier to be shot for his crimes. The execution was to take place at the ringing of the evening curfew bell. However, the bell did not sound. The soldier's fiancé had climbed into the belfry and clung to the great clapper of the bell to prevent it from striking. When she was summoned by Cromwell to account for her actions, she wept as she showed him her bruised and bleeding hands. Cromwell's heart was touched and he said, "Your lover shall live because of your sacrifice. Curfew shall not ring tonight!"

*

She was lying on the ground. In her arms she held a tiny baby girl. As I put a cooked sweet potato into her outstretched hand, I wondered if she would live until morning. Her strength was almost gone, but her tired eyes acknowledged my gift. The sweet potato could help so little -- but it was all I had.

Taking a bite she chewed it carefully. Then, placing her mouth over her baby's mouth, she forced the soft warm food into the tiny throat. Although the mother was starving, she used the entire potato to keep her baby alive. Exhausted from her effort, she dropped her head on the ground and closed her eyes. In a few minutes the baby was asleep. I later learned that during the night the mother's heart stopped, but her little girl lived.

How great is that love which is ready to offer all that one has.

Great and unequalled love for God demanded from a disciple is a costly thing. During the infancy stage of Christianity, Christians literally have to give up even their own lives for the faith, and for these we have today martyrs.

2. Sacrifice is behind these words of Jesus, “Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple.” To follow Jesus is to take the road less traveled where the terrain is hard and the trails are difficult. There is no easy walk for a Christian. But it must be remembered that, the cross is our salvation. Take the for instance the noted experience of Marcos, nicknamed “The Flea,”

On 19^th September 1985 a devastating earthquake struck Mexico City. It killed several thousand people and caused terrible damage. Those who survived dug through the rubble to rescue as many as possible who were trapped beneath the masonry. One man, Marcos, nicknamed ‘The Flea’ because he was so small, less than 1.5m was able to crawl through small openings in the surface and go into cavities in the rubble to rescue people. He helped rescue 27 people.

He had been nicknamed ‘The Flea’ because of his small stature, which must have been hurtful for him, but what was initially a disappointing and disheartening situation for Marcos, a burden he had to carry latter became a source of gratitude for the many people he was able to immediately rescue from the rubbles of the earthquake. Indeed, the cross is our salvation.

The Gospel is strongly and firmly calling us to be committed Christians who love God above all things and are ready to sacrifice their personal convenience. Commitment nowadays is coming to scarcity. The temptation is always to make life easy and convenient at the expense of our valued principles, treasured relationship and faith in Christ.

Nevertheless, it remains that our faithfulness to follow Jesus is measured by our stewardship, mass attendance, fidelity to our husband/wife, honest business practice, accurate tax returns, compassion for the less fortunate, responsible use of our natural resources, advocacy for good governance, fight against corruptions and search for truth and justice in our social affairs. All of these are costly commitments, denying ourselves of the pleasures of the world and a burden on our shoulders that we must carry along. This is the cost of discipleship of which Jesus is asking us to embrace if we want to follow him.