Feast of the Holy Family

FEAST OF THE HOLY FAMILY
SUNDAY IN THE OCTAVE OF CHRISTMAS

REV. ARNOLD C. BIAGO,SVD

Sa kwento ni Fr. Bel San Luis kahapon, may isang teacher daw na nagtanong sa kanyang mga batang estudyante tungkol sa dumadaming mga ipinapanganak na kambal sa ngayon, sabi ng isang bata, “eh kasi po teacher, natatakot po silang lumabas mag-isa.” Nakakatuwa at napakainosente ng sagot ng bata. Ngunit kung ating susuriin, ito ay puno ng katotohanan. Sa panahon natin ngayon, sa tiyan palang ng ina marami ng panganib na pagdadaanan at lulusutan ang isang batang isisilang. Nariyan ang lahat ng uri ng contraceptives na nagbabantang lulusaw sa binhi ng buhay na nasa sinapupunan. Nagkalat din ang mga doctor at mga magulang na handing ipalalag at i-abort ang sanggol na nasa sinapupunan. Contraceptives at abortion, sila ay mga tunay na panganib na kailangang lampasan bago isilang ang isang bata sa mundong ito. Kaya hindi nakapagtataka na ang batang nasa tiyan ng ina ang balot ng takot mula sa mga banta sa kanyang buhay.

Mas marami ang banta at panganib sa buhay ang bata paglabas niya sa tiyan ng kanyang ina. Nariyan ang lahat ng uri ng sakit na kumakalat. Kahit mga pagkain ay kailangan ng pagiingat, kung pababayaan, dilekado ito sa kalusugan. Subalit ang pinakamalaking panganib para sa isang batang isinilang ay ang kanyang pamayanang kalalakihan. Sabi nila, marami sa mga communities ay hindi “child-friendly”. Ang tinutukoy ay ang kawalan ng kaligtasan at proteksyon ng mga bata sa lipunan. Tingnan po natin kung saan malimit maglaro ang mga bata: kalsada. Hindi lang ang lugar ang mapanganid sa mga bata, pati na rin mga tao. Ngayon, malimit nating marinig ang salitang “child abuse”, na walang ibang tinutukoy kundi ang ibat-ibang uri at paraan ng pang-aabuso ng mga matatanda sa mga bata. Kaya masasabi natin na totoo ang sinabi ng bata na, “natatakot ang sanggol lumabas mag-isa.”

Ang kapistahan ng Banal na Mag-Anak na Maria, Jose at Hesus at isang malinaw na pagpapaalala sa ating lahat ng ating makadiyos na tungkulin na pangalagaan ang bawat bata mula sa sinpupunan ng kanyang ina at hanggang sa kanyang pag-laki. Kung si Hesus ay nabuhay sa panahon natin ngayon at sa mga makabagong magulang malamang baka walang nangyaring pasko. Kaya sa pamamagitan ng kanilang matapat na pagganap bilang magulang ni Hesus sa kabila ng lahat ng panganib at banta sa buhay, sina Maria at Jose matatawag nating mga huwarang magulang sa kanilang walang katumbas na pagmamahal kay Hesus. Kaya, sana ang bawat mag-anak ay sumunod sa yapak ng Banal na mag-anak na Maria, Jose at Hesus.
Ang pagkakaroon ng modelo na ating susundan ay isang napakahalagang bahagi ng buhay. Naalala ko ang isang kilalang kwento ng isang tatay at ang kanyang malikot na anak. Isang araw habang nagbabasa ng dyaryo ang Tatay ay ginawa niyang picture puzzle ang isang page ng dyaryo may picture ng mundo at ibinigay nya sa kanyang 4 years old na anak para may pagkabalahan at di maging malikot. Laking gulat niya nang wala pang 5 minutes ito ay lumapit sa kanya para ipakita ang nabuong larawan ng mundo. “Paanu mu nagawa yan?” nagtatakang tanong niya. “Dad, di ko po masundan ang picture ng mundo kaya ang picture na lang po ni Jesus sa likod ang binuo ko. Di ba, pag nabuo si Jesus, buo din ang mundo.”

Sa ating buhay, pag si Hesus ay ating sinundan magiging buo at makahulugan ito. Gayundin sa bawat tahanan, pag ang ating sinundan ang yapak ng Banal na Mag-Anak, tiyak na magiging maayos ang takbo ng ating pamilya. Si Kristo na ating Diyos ay dumating bilang liwanag ang gabay at tanglaw ng isang buo, nagkakaisa at nagmamahalang pamilya. Sina Maria at Jose ay matapat na gumanap na magulang ni Hesus sapagkat nasa piling nila ang Diyos. Ganun din ang bawat mag-anak, ang tapat na pagmamahal sa bawat isa ay magaganap kung nakikilala at nakikita ng bawat isa ang Diyos sa kanilang mga magulang, kapatid at anak. Kung nasa ating piling ang Diyos, kung ang bawat tahanan at puno ng pag-ibig ng Diyos, ang bawat batang isisilang ay di kailangang matakot, sapagkat ang mga magulang ay buong pusong magmamahal at babantayan ang kanilang mga anak katulad nina Maria at Jose sa kanilang pagkalinga kay Hesus.

Sa lahat ng mga magulang na naririto. Mabuhay po kayo at pagpalain kayo ng Dios. Para sa lahat ng mag-anak patuloy tayong manalangin pang kanilang sundan ang Banal na mag-anal sa pagmamahal at pagpapalago ng buhay.

Solemnity of the Immaculate Conception of Mary

SOLEMNITY OF IMMACULATE CONCEPTION
REV. ARNOLD C. BIAGO, SVD

Today is the Solemnity of Immaculate Conception

Immaculate conception calls our attention to the special privilege of Mary to be free from all sin from the moment of birth. Mary was exempted from the pain and difficulty of being separated with God. God was always with Mary from the beginning.

Also, Immaculate Conception directs us to that noble role of Mary of being the Mother of God. If Mary was (in all her life) always in the presence of God it was due to this very significant role she has to assume. By being the mother of God, Mary then is rightly our mother too. Indeed, she was the best of all mothers. She was never tired of caring for us all her children. Remember what we say in the prayer, Hail Mary: “Pray for us sinners NOW and at the HOUR of our DEATH.” Mary never gets tired of us, she wants us all to come close to her Son Jesus, that is why, she is always praying for us.

With Mary, we are reminded of who we are and what we shall become. First, Mary personifies what we are supposed to be as followers of the Lord, that is, as Christ’s disciples. Mary was the first to accept the Good News of Salvation by her “fiat”, “yes” to the announcement of Angel Gabriel that she will be the mother of the Son of God. Later, Mary spends all her life faithfully and literally following Jesus up to the Cross. Like Mary, God is offering us the Good News of Salvation and asking us to follow the Son of God in Jesus Christ. And like Mary, God is waiting for our “fiat”, our yes to the Good News of Salvation and hoping that we follow Jesus until and even on the Cross.

Second, Mary provides us the hope of finally coming to be with God at the end. Here I am referring to the Assumption of Mary. Because Mary was free from sin, we strongly believe that at the end of her life on earth, Our Mother did not experience the corruption of death. At the Moment of Mary’s death, God assumed her body into Heaven. That is also what will happen to us. We will be with God when we are freed from sin, when we have faithfully followed the Lord and remained in God.

Mary is especially chosen by the God to be the Mother of the Son of God, Jesus Christ. She is our model in faith and in her we see our future. If God trusted Mary to be the Mother of the Son of God, the more we should trust that she’ll help us get close to God, to her Son.

I have my own reason for entrusting myself to Mary. I remember, as a small kid, I like to accompany my grandmother in her regular house visit to the house of a family of a bereaved to pray the rosary for the repose of the soul of the dead. Initially, I do not understand what it was all about. What I was very much interested was the merienda served after the praying of the rosary. But later, I came to know that it was a prayer… That was my first experience of God, praying the rosary, praying through Mary. Looking back at that experience, I can convincingly say that it was Mother Mary who introduced me to God. Mother Mary awakens in me an awareness of God, an awareness of Jesus, her Son and our Lord. Being our Mother, I am confident and unafraid that Mary will never get tired of interceding for us once we entrust ourselves to her motherly care, because she will pray for us… Now and at the hour of our death…

2nd Sunday of Advent

Pagsisisi Bilang Paghahanda sa Pagdating ng Dios
REV. ARNOLD BIAGO,SVD

Noong January 1995 dumalaw sa Pilipinas ang Santo Papa, Juan Pablo II para dumalo sa 10th world Youth Day sa Manila. Alam n’yo po ba na ayon sa PNP bumaba daw ang crime rate sa Metro Manila noong mga panahong yon. Naisip ko tuloy, baka natakot ang mga kriminal na gumawa ng kalokohan dahil darating ang pinakapuno ng Simbahan at nakiisa sila sa paghahanda sa pagdating ng Santo Papa.

Ngayong Pasko, isang mas dakila pa sa Santo Papa ang darating sa ating piling, Si Hesu-Kristo na Anak ng Dios at ating tagapagligtas. Darating ang Dios na tagapagligtas, ito ang sigaw ni Juan Bautista sa ating ebanghelyo ngayon. At itong pagdating ng Dios ay kaganapan ng katarungan at puno ng mga di kapanipaniwalang bagay sabi ni propeta Isaias. Sa pagdating ng Dios sabi ni propeta Isaias, “maglalaro ang bata sa tabi ng ahas, sususo ang tupo sa inang lobo, at magsasama ang leon at batang guya.”

Natatakot ba tayo sa kanyang pagdating o nakiisa sa paghahanda sa kanyang pagdating? 16 araw na lang ay pasko na. Handa na ba kayo sa pasko. Anu-anu ang inyong mga ginagawang paghahanda?

Noong nakaraang lingo, napanood ko sa TV ang interbyo kay Fanny Serrano. Tinanong siya ng Host ng Mel and Joey kung paano niya dinedecorate ang kanyang napakalaking bahay pag pasko. Sabi niya, “Eh, karamihan naman sa mga decors ko ay recycled at August pa lang bumibili na ako ng mga Christmas decors para mura at makatipid.”

Marami sa ating na talagang pinaghahandaan ang Pasko. Katunayan, pagdating ng Ber months nagsisinula na silang maglagay ng mga Christmas decors. Ang iba naman ay namimili na agad ng mga pangregalo sa divisoria o 168. Kailangan ba talaga nating ang lahat ng mga paghahandang panlabas na ito. Oo naman, sapagkat ang mga Christmas decors ay mga simbolo, mga tanda na magpapaalala sa atin ng dakilang gawa ng Dios, mga tanda ng pagkakatawang tao, at pakikiisa sa buhay natin ng Dios. Higit sa lahat, ang mga ang mga Christmas decorations natin ay nagsasabing isabay natin ang paghahandang pangsarili, pangkalooban. Kung inihahanda natin ang ating bahay, dapat din nating ihanda ang ating mga sarili para sa okasyon ito.

Paano tayo maghahanda sa pagdating ng Dios? Ang sigaw ni Juan Bautista sa ating Ebanghelyo: “Pagsisishan ninyo at talikdan ang inyong mga kasalanan.” Sapagkat darating na ang kaharian ng Dios. Ito rin ang ating gagawing paghahanda: ang Pagsisisi at pagtalikod sa Kasalanan--sa madaling sabi tanggapin sa ating sarili at buhay ang Dios. Kung ang kasalanan ay pagtatakwil sa Dios, ang pagsisisi at pagtalikod sa kasalanan ay pamumuhay kasama at sa piling ng Dios. Magiging madali ang umiwas sa Dios kung nasa sa atin ang Dios, madaling itakwil ang kasalanan kung tayo ay nakasandal sa Dios, kung nasa atin ang Dios.
May tatlong kabataang lalaki na namasyal sa Katedral ng Notre Dame. Sila ay nagkahamunan, kaya isa ay pumunta sa kumpisalan at doon ay nagkunwaring magkumpisal. Napansin ng pari na siya ay niloloko ng nagkukumpisal kaya ang ibinigay niya ang ganitong penance: “Tumayo ko sa harap ng malaking crucifix sa altar, tingnan mu si Hesus sa mata at tatlong ulit na sabihin mu: Ginawa mo yan sa akin? At wala akong pakialam.”

Ang batang lalaki at ang kanyang kaibigan at nagtatawan habang sila ay naglalakad palapit sa sanktuwaryo. Tiningnan niya sa mata si Hesus at sinabi niya: “Ginawa mu yan sa akin? At wala akong pakialam.” Sa pangalawang ulit nanginig na ang kanyang boses: “Ginawa mu yan sa akin? At wa... la akong pakialam.” At sa pangatlong ulit, hindi na niya ito masabi...

Yuko ang kanyang ulo, ang batang lalaki ay bumalik sa kumpisalan at buong-pusong nagsisi at humingi ng pagpapatawad ng Dios. Ang batang lalaking iyong ay naging pari, at kaluunan naging Arsobispo ng Paris, na walang iba kundi ang nagbahagi ng kwentong ito.

Mga kapatid, si Hesus na isinilang sa Pasko ay siya ring Hesus na ipapako sa krus at mamatay para sa atin. Si Hesus ay Dios na nakiisa sa buhay natin at nagalay ng kanyang buhay. Talikdan nating ang kasalanan sapagkat ang Anak ng Dios ay kaisa at kasama natin upang lupigin ito. Pagsisishan natin an gating mga kasalana, sapagkat si Hesus ay nag-alay ng kanyang sarili upang tayo ay magwagi laban sa kasalan.

1 week of Advent A

Dios na Kapiling at Hinihintay
Si Hesus ay tinatawag natin sa iba-ibang pangalan. Isa na dito ay “Immanuel” ibig sabihin “nasa atin ang Dios”.

Sa simula ng Misa, anu ang sinasabi ng pari pakatapos niyang sabihin, “Sa ngalan ng Ama, ng Anak, at ng Espiritu Santo:” “Sumainyo ang Panginoon.” Tayo naman, anu ang sagot natin: “At sumainyo rin.”
Ngayon, nasaan nga ang Dios? NASA ATIN ANG DIOS…

Kung nasa atin ang Dios bakit meron tayong ADVENT, na tumutukoy sa “pagdating” ng Dios. Kung nasa atin ang Dios, siya ay narito na. Bakit meron tayong panahon sa SIMBAHAN na ADVENT, bilang paghahanda sa pagdating ng Panginoon. Alin ng ba ang paniniwalaan natin: NARITO na ang DIOS o NAGHIHINTAY TAYO SA KANYANG PAGDATING… Saan tayo maniniwala:
Ang sagot: PAREHO silang tama. Paniniwalaan natin sila pareho.

UNA, naniniwala tayo na ang isinilang si Hesus dalawang libong toon na ang nakaraan naparito at nakasama natin ang DIOS at ito ay ating ipinagdiriwang, inaalala at pinagyayaman, pinahahalagahan sa mga sakramento at sa simbahan, lalo na sa MISA at Sa Panahon ng PASKO.

IKALAWA, naniniwala rin tayo na siya ay muling darating sa Takdang Panahon para tapusin at bigyan ng kaganapan ang lahat. Kailan muling darating si HESUS? Walang sinuman ang nakakaalam, maliban sa Dios. Kaya nga pinaghahandaan natin ito. At ang ADVENT ay panahon para pasidhiin at patibayin ang ating paghihintay sa pagdating ni HEsus sa kasalukuyang panahon noong unag pasko at sa muling pagdating ni Hesus Katapusan ng mundo.

Subalit magkaiba kaya sila. Anu ang kinalaman ng una sa ikalawa. Meron tayong kasabihan sa Inglis: “Charity begins at home” na nagsasabing ang paggawa ng kabutihan sa iba ay nakaugat at nagmumula paggawa ng mabuti sa sariling tahanan at pinakamalapit na pamilya at kaibigan. Sa palagay ko ganito rin ang patakaran pagdating sa ating pakikitungo sa Dios. Walang silbi ang ating gagawing paghahanda sa muling pagdating ni Hesus kung hindi man lamang natin nabibigyan ng halaga at napapansin na si HESUS ay KASAMA NATIN NGAYON. Para saan pa ang paghahanda nating makita si HESUS sa kanyang muling pagdating kung hindi man lang natin siya Makita sa mga sakramento, sa kanyang Banal na Salita, sa Sakramento lalong lalo na sa banal na MISA.

Meron isang bata ang gustong-gusto na makita ang Dios. Dahil alam niyang nasa malayo na tirahan ng Dios, naghanda siya ng maraming potato chips at bottled ice tea na baon sa kanyang malayong paglalakbay. Malayo na rin ang kanyang nalakbay nang may nakita siyang isang nanay. Siya ay nakupo sa isang parke at malumong pinagmamasdan ang mga kalapating naglalaro sa kanyang harap.Naupo siya malapit sa babae. Inilabas niya ang kanyang baon at nang siya kakain na napansin niyang mukhang gutom ang babae kaya inalok niya ito ng kanyang baong potato chips. Isang matamis na ngiti naman ang isinukli ng babae habang tinatanggap niya ng bigay ng bata. Dahil sa tamis at ganda ng kanyang ngiti, ibinigay naman ng bata ng kanyang dalang bottled iced tea para makita pa niya ito. Muli mga matatamis na ngiti ang isinulkli ng babae. Kaya laking tuwa ng bata. At buong hapon silang nanatili sa parke at nagpapalitan ng ngiti at pagkain, nang walang mga salitang lumalabas sa kanilang bibig.

Nang sumapit ang dilim, dahil pagod na rin ang bata ipinagpasya niyang umuwi na, at bago pa siya makalayo nilingon niya ang babae at patakbong bumalik at buong higpit itong niyakap, at ganun din naman ang ginaw ng babae. Sa huling pagkakataon, ibinigay niya ang kanyang pinakamaganda at matamis na ngiti.

Pagdating sa kanilang bahay, napansin ng kanyang ina ang kakaibang sigla ng bata, kaya tinanong niya ito. “Anu ba ang ginawa mo ngayon at kakaiba ang sigla sa iyong mukha?” Ang kanyang tugon: “Kumain po sa pa park, kasama si God, ang Panginoon” At bago makapagsalita ang kanyang ina, dagdag niya: “At alam nyo po, ang ganda-ganda po ng kanyang ngiti, na ngayon ko lang nakita.”
Samantala, ang nanay ay umuwing baon ang bagong sigla at galak. Napansin ito ng kanyang anak at siya ay tinanong, “Nanay, ang saya-saya nyo ngayon, saan po kayo galling?” Sabi niya, “Anak, dun sa park, kumain ng potato chips kasama si Jesus?” At agad niyang dagday, “Hindi ko akalain siya’y isang bata.”
Mga kapatid Si Hesus ay nasa ating piling. Magiging makahulugan ang ating paghahanda sa kanyang unang pagdating sa Pasko at muling pagdating sa Wakas ng Panahon kung makikita natin siya at mararanasan sa ating kapwa. At higit sa lahat kung sa pamamagitan natin, madarama ang iba na ang Diyos ay nasa ating piling. Ihanda nating an gating sariling na makita siya sa ating kapwa. At gawin din nating daan ang ating sarili na maranasan ng iba na ang Dios ay nasa ating piling.

Feast of the Saint Andrew, the Apostle

Christ lives in you, his mission continuous through you

Like any of the Apostle, Andrew does not have any outstanding qualification that makes him in any way eligible to be an apostle. Yet the Lord called him into his close circle of friends and entrusted him with the noble task of proclaiming the Good News of Salvation. This is the mystery of the Apostolic calling: out of God’s graciousness and kindness he called individuals not because they are the best and most worthy but rather the Lord filled them with his love and blessings. And this is open for all who is ready and willing to entrust themselves to the Lord. The only thing needed is our full cooperation and yes to the Lord for God will do the rest.
Being an apostle of the Lord does not mean doing complicated things like going to some far away place and meeting different kind of people. The Apostle Andrew has shown us that it is simply bringing someone to Jesus. The Scriptures recorded two occasions during which Andrew brought someone to Jesus.

FIRST, in the Gospel of John, hearing from John the Baptist that Jesus is the Lamb of God, Andrew followed Jesus right away and latter brought his brother Simon to Lord. SECOND, later in the same Gospel of John, some Greeks came to Philip looking for Jesus, he told Andrew and they together told and brought them to the Lord.

These two occasions in a very simple incident tells us very strongly what an APOSTLE of Jesus should be, that is, one that brings people to JESUS. To bring someone to Jesus a person need not do complicated things in his life. That person simply needs to be him or herself, to be true to oneself.

When Andrew brought Peter to Jesus, I do not think he did other things than be a brother to Peter. Andrew simply and plainly told Peter that he had seen the Messiah. It was an honest admission of Andrew to his brother Peter, that at last he found the desire of his heart, the Messiah. Today, the call remains the same for us, like Andrew we are called to share our faith, the desire of our heart to our own family, to the people very close to our hearts, to our dear friends.

The Greeks were foreigners, strangers from the point of view of Andrew. They are the people unrelated to him. Yet when they came to him through Philip he showed them his kindness by telling and bringing them to the Lord. This is also our call, to show others the way to Jesus. That in the many strangers we meet who came across our way we are called to show them Jesus. Interestingly, it does not demand anything more from us than to be truly who we are as Christians. By faithfully living out and witnessing to our Faith in Christ, others will recognize in us Jesus and come to believe in Him.

Sisters and brothers, whatever we do in life and wherever we are as long as we live out our faith and we are faithful to Christ we can be an Apostle like Andrew. Let us then be an Apostle who brings our brothers and sisters, friends and family to Christ. Let our witnessing and faithfulness to Christ also lead others to Christ. As one saying goes, “Christ lives in you, his mission continuous through you.”

Feast of Blessed Maria Virgo

Feast of Blessed Maria Virgo
(Co-foundress of SSpS and SSpSAP)

Good Morning Sisters and Brothers … Let me first greet our beloved Holy Spirit Missionary Sisters, both the PINK Sisters and the BLUE Sisters…, HAPPY FEASTDAY…My dear Sisters please allow us to join you in this joyous celebration of the FEAST of your Founder…, BLESSED MARIA VIRGO.
In our reflections today, allow me then to dwell on two significant events in the life of Blessed Maria Virgo which I believe tell us very strongly what Jesus said in the Gospel today: “As the Father loves me, so I love you. Remain in my love.” (Jn 15:9)

FIRST, Blessed Maria Virgo is a person who is totally dependent on God. When Helena was accepted in 1882 by Saint Arnold to come and join the missionary community of the SVD she did not right away become a Missionary Sister. She waited for seven years while working as a maid in the SVD community without any sign of assurance that she’ll ever fulfill her desire of becoming a missionary. Only a person who has entrusted herself totally to God can bear the difficult feeling of uncertainty in waiting. I strongly believe that by her total dependence on God, the different reality she has to embrace must have become for her a test of her faithfulness and love of God. In the end, her long waiting did not end in vain; for it made her be wholeheartedly dedicated to the missionary community she began to build with Saint Arnold and others Sisters.

SECOND, Blessed Maria Virgo is a person fully open to the will of God. Some years after Saint Arnold had opened the contemplative branch of the Holy Spirit Missionary Sisters; he asked Blessed Maria Virgo who was then the Superior General of the active branch if she is willing and ready to join the contemplative branch to settle the growing animosities between the two missionary communities. After some discernment, she realized in the founder’s request the will of God. Blessed Maria Virgo then exchanged the blue habit for the pink to start again as a novice of the contemplative missionary community. Such openness to the will of God on the part of Blessed Maria Virgo is truly admirable. Indeed, a person who truly loves God is also a person who is fully open to the will of God.
With these two significant events in the life of Blessed Maria Virgo, we can truly say that to remain in the love of God is to be totally dependent on God and to be fully open to the will of God. What sustained Blessed Maria Virgo during those difficult and challenging moments of her life is none other than her remaining in the love of God. For when God truly becomes part of ones life, then one can strongly say, “There is nothing impossible with God.”

Once again, I invite you to look at the life of Blessed Maria Virgo who by her example of total dependence and openness to God has shown us the basic attitude of a missionary. God is the source and agent of mission. By our calling we participate in the mission of God who made us worthy to share in the noble task of proclaiming the message of salvation to others. In our respective mode of life, may we then give ourselves readily and willingly to the mission of the church by witnessing to our faith and through our works of charity. Amen.

Openness and Confidence at the End of Time

Openness and Confidence at the End of Time

When I was growing up, I often heard that the gesture in many images of Jesus, that is, his raised left hand means that in the year 2000 will be the end of the world. Obviously, it was a mistaken interpretation. Now its 2007 and the end seems to be nowhere in sight. Is it still relevant to discuss and talk about the END of TIME?

In our gospel today, Jesus speaks about the End of Time by means of prophesy of destruction of Jerusalem and he even referred to the some perplexing signs that will precede the end of time. Most often, talks about the End brings out FEAR in us because no one would normally enjoy the sight of death.

Is FEAR the only response and attitude we have in facing the END of TIME. I truly believe Jesus would not even want us to be overwhelmed with fear. Jesus rather tells us “to stand erect and raise your heads because your redemption is at hand.” Let me then share with you two positive attitudes we need to have in facing the coming END suggested by Jesus in our Gospel today.

FIRST, the imminent end points not to the coming of God who was absent but to the constant presence of God in our midst. The END is already here, it has already begun, particularly in the moment of our history when the Son of God becomes one like us. Even if Jesus Christ has ascended to be with the Father, he continued to be with us in His Spirit. Every time we celebrate the Eucharist and in every community gathered in prayer God is present there. God is in our midst so we must rather be confident and sensitive of His presence among us. While we are assured of God’s constant presence, we are at the same time being called to be constantly open and to welcome His presence in the ordinary events and persons that come our way. Again, the END strongly tells us to be confident because God is here with us and asks us to be constantly sensitive in recognizing that presence in our midst.

SECOND, faced with the tribulations and perplexing signs preceding the final end that often overwhelm us with fear; the imminent end rather means the finalization of our redemption. What God has promised us in the coming End is not our DEATH and DESTRUCTION but the fullness of life in the presence of God. Then, the END must be a source of our joy and hope amidst the difficult realities of life we constantly experience in this lifetime. Its like taking the comprehensive exams, although it normally draws out the worst fear in us, yet armed with the volumes of books we have read we are joyful and confidently hopeful of passing. Indeed there is real joy and hope in the coming END.

Complemented by the joy and hope of the coming end, our confidence and sensitivity to the presence of God is all the more heightened. The hope and joy of the end of time inspires us more to recognize God in our midst and celebrate His presence. Here we must remember what Jesus emphatically said in the Matthean vision of the Final Judgment: “What ever you do to the least of these you did it to me.” If we have faith, we can even say, his presence among us is more than enough. It is already a joy to love and serve God in our brothers and sisters. Yet God wanted more for us, He wants us to share God’s full friendship and love at the End of Time. Out of His love God come to be with us to inaugurate the coming of the End, and it is also out of the same love that God calls us all back into His embrace for us to enjoy the fullness of life at the End of Time. Again, in with confidence and sensitivity let us be open to God’s presence in our midst while in joyful hope we await His final return in glory. Amen.

Solemnity of Christ the King

Solemnity of Christ the King

CROWN identifies a King. Jesus is a King and he had a crown but one that is made of thorns. Moreover, he is not seated on a throne but is hanging on the cross. If Jesus is a king, he must be different one. Indeed Christ as King is different from the kings we knew in this world in two ways he exercises his Kingship:

FIRST, Jesus exercises his kingship by dying on the cross. That’s nonsense. No wonder, even the thief crucified along with him mocked him. Now, by dying on the cross, Jesus is saying that his kingship is not about prestige and power but of SERVICE. Jesus said, “I did not come to be served but to serve.” This is why Jesus gives his whole self for others, for sinners and for all of us. His kingship is not only SERVICE but also SACRIFICE.

I remember one of the famous acts of our great and well-loved Pres Magsaysay. When he was elected to the Presidency, the first thing he did was to open the gates of Malacanang t oordinary Filipinos and allowed them to come to him without appointment.

What Pres Magsaysay did is similar to the self-giving and sacrifice for others of Jesus. Like Jesus, he gave all his life in the service of others. What a wonderful country would Philippines be have our leaders been like Magsaysay who spend their life in service and in sacrifice for others as Jesus did.

SECOND, Jesus will exercise his kingship not in this world but in the Kingdom he promised for all of us. Although this Kingdom he inaugurated in this world, its final phase is yet to come. In fact, he died on the cross so for all of us to share in this Kingdom. Jesus’ kingship brings life to the full or eternal life. Look at what he promised to the repentant thief: “today you will be with me in paradise.”

I do not want to constantly compare but I cannot help but ask: Are our leaders providing us ways to enjoy our lives, or at least make it comfortable? I am afraid they are rather making our lives miserable. Just recently, the WB has cancelled a million dollar loan to our government because of irregularities in the bidding of contracts. We have become famous for corruption. Because of this, services are hampered and inefficient.

One person that I really admire is Ninoy. Actually, Ninoy did not have any outstanding accomplishment. But he made a great impact in the lives of many Filipinos. For what we did best was to give hope to our suffering people. No wonder, we remember his words: “Filipinos are worth dying for.” That’s why during his funeral hundreds of thousands and even a million joined the procession of his coffin. Eventually, his memory brought us all to EDSA where we won back our freedom. What Ninoy did for us is the same as how Jesus touched and transformed the lives of his disciples and all Christians. By Jesus’ self-sacrifice on the cross, many were able to regain their life and won back their freedom for such is the grace that flowed from the Christ’s wounded side on the cross.

In effect, if we can say that the Kingship of Christ is built on service and sacrifice and leads to the fullness of life, then Christ our King tells us how God who became like us truly loved us. Christ, is the King who made us valuable in the eyes of God. We honor Christ as our King by the kindness and respect we extend to others. For Jesus emphatically says: “Whatever you do to the least of these, you did it to me.” Moreover, in this community, in the very person you bring in this Church, Christ is honored as King for each of us in the Temple of God. God dwells is when we receive him in the Holy Communion. We recognize His presence in each one of us as our presider greets us: “The Lord be with you!” And as we exchange the peace of Christ.” As followers of Jesus, let us make Christ, the king of our lives. Amen.

32nd Sunday of Odinary Time C

Sa Takdang Panahon
Rev. ARNOLD BIAGO,SVD

Sa imahen ng Kristong Hari makikita na ang mga mga daliri ng nakataas na kaliwang kamay ni Hesus ay nagtatanda (giving signs). Bata pa ako, lagi kong naririnig na ibig sabihin daw nun ay sa year 2000 ang kataposan ng mundo. Year 2007 na ngunit wala namang nagyari. “False Alarm” pala yun…

Ngayon linggo, sa ating ebanghelyo , si Hesus ay malakas na nagbababala laban sa mga “false alarms” at mga “false messiah” na nagsasabig darating na ng katapusan ng mundo. Malakas ang pagtutul ni Hesus sa mga “false alarms” at “false messiahs” sapagkat, walang sinuman ang nakakaalam kung kelan magaganap itong katapusan. At sa kanyang mga pagtuturo, iniwasan ni Hesus sabihin ang eksaktong panahon ng kaganapan nito. Tanging Dios lamang ang nakakalan kung kelan magaganap ang nakatakdang panahon. Sa halip, ang ibinigay ni Hesus ay pagasa, tulad ni Hesus tayo ay mabubuhay muli at mabubuhay ng walang hanggan sa piling ng Dios. Ito ang pangako ni Hesus sa sinumang mananalig sa kanya.

Karaniwan, pag ang pinag-uusapan ay katapusan ng mundo takot ang umiiral sa atin. Subalit ayon sa ating pananampalataya ang takot ay walang lugar sa katapusan ng mundo. Hindi bagay ang takot sa takdang panahong darating. Totoo, nakakatokot isipin na ikaw, ako ay mamamatay. Sabalit sa nakatakdang panahon hindi tayo muling mamatay kundi tayong lahat ay muling mabuhay kasama ang Dios sa langit magpakailanman. (hindi ito katulad ng horror movies na “day of the dead” o zombies, kundi parang buhay sa Disney Land.. Engkantadya kung sa Pilipinas) Imagine… mag fafamily reunion tayo dun.. mula dun sa kalululohan ng lola mu hanggang sa pinakaapo ng iyong apo… diba ang saya..

Subalit sa pagitan ng ating kasalukuyang panahon at sa di natin alam na nakatakdang panahon ay maraming hirap ng buhay ang ating mararanasan. Sabi nga ni Hesus sa ating ebanghelyo ngayon, “darakpin kayo’t uusigin. Kayo’y dadalhin sa mga sinagoga upang litisin at ipabilanggo” at kung anu-anu pang mga pahirap na mararanasan dahil sa ating pananampalataya kay Kristo. Mula noon hanggang ngayon, marami ang nakakaranas ng pahirap dahil sa pananampalataya kay Kristo. Halimbawa sa Middle East, ang mga Pinoy dun na nahuhulihan ng bibliya at Rosary ay kinukulong. Sa China, hanggang ngayon nagtatago ang mga madre at pari doon. Ngunit hindi ibig sabihin nito na malapit na ang katapusan ng mundo. Ang mga paghihirap na ito ay bahagi ng buhay dito sa mundo. Kaya nga tayo’y binigyan ng Dios ay pag-asa: ang mabuhay na muli sa piling ng Dios para palakasin ang ating loob at malampasan ang kahirapan ng buhay.

Ang muling pagkabuhay ang nagbibigay sa atin ng pag-asa sa kabila ng hirap ng buhay na ating nararanasan sa mundong ibabaw. Ganundin sa ating pagtatakang maging mabuting taga-sunod ni Hesu-Kristo, malakas ang ating loob na hamunin ang kasamaan at katiwalian dahil sa pag-asang mamayani ang kabutihan at katarungan ng Dios balang-araw. At naniniwala rin tayo na sa dito sa mundong ibabaw nagsisimula ang langit. Nagyayari ito kung namamayani ang Dios sa ating buhay, at kung buo ang ating pagtitiwala sa Dios. Mahalaga at puno ng kahulugan ang bawat sandali ng ating buhay, sapagkat ito ang batayan at simula ng buhay na walang hanggan.

MAKASAMA ANG DIOS
Rev. ARNOLD C. BIAGO, SVD

Noong isang taon, marami sa mga kaibigan ko dito sa Metro Manila ang nagrerequest, “Pader, pwedi bang magkumspisal sa iyo?” Ang sabi ko naman, “Naku, di pa ako pwedi kasi di naman ako pari, punta ka na lang mga simbahan, may kumpisalan naman dun.” Pero, gusto nila kakilala ko, “Baka meron kang kakilala na pari na pwedi ako magkumpisal?” Dahil nasa seminaryo ako, talagang meron. “Dito sa Tagaytay marami, puntahan mu nga lang.” Dahil kanilang malalim na paghahangad na lumapit at magbalik loob sa Dios, pumupunta pa sila sa Tagaytay para magkumpisal.

Ang mga kaibigan kong ito ay mga makabagong Zacheus na binanggit din sa ating Ebanghelyo ngayon. Katulad ni Zacheus na naghahangad makita si Hesus sila din ay hangad lumapit at makapagbalik-loob sa Dios sa pamamagitan ng Kumpisal. Kung ating titingnan sa ating Ebanghelyo, ang pakikipagtagpo ni Zacheus sa Dios ay dumaraan sa tatlong level:
Una, nagsimula ito sa isang malalim na paghahangad na makita si Jesus. Di man ito nabanggit sa pagbasa subalit makikita ito sa kanyang pagsusumikap at paghahanap ng paraan na makita si Hesus.

Pangalawa, gumawa si Zacheus ng mga hakbang para matupad ang kanyang hangaring makita si Hesus. Umakyat siya sa puno. Sa kanyang katayuan sa lipunan, pag nakita siya ng kanyang mga kaibigan at kakilala, pagtatawanan siya. Binalewala niya ito matupad lamang ang kanyang hangaring makita si Hesus.

Pangatlo, nagkamit siya ng lubos na kaligayahan sa karangalang makasama si Hesus higit pa sa kanyang hinahangad. Ang makita si Hesus ay sapat na para kaya Zacheus, subalit ang nangyari ay higit pa sa inaasahan niya. Lumapit si Hesus sa kanya at hiniling na siya at tutuloy sa kanyang tahanan. Ito ay isang napakalaking karangalan para kay Zacheus.
Kaya bilang tugon sa dakilang pag-ibig na kanyang naranasan mula kay Hesus, nangako siyang ipapamahagi niya ang kanyang yaman. Inamin niyang meron siyang mga nadaya at ipinangako niya na ibabalik ito ng ng apat na beses.

Ganun din po sa ating pakikipagtagpo sa Dios, nauulit ang nangyaring ito kay Zacheus. Sa simula, napupukaw sa atin ang paghahangad na makasama ang Dios, na magbalik-loob sa Dios. Pangalawa, gumagawa tayo ng paraan para matupad ang paghahangad na ito. Pangatlo, napupuno tayo ng kaligayahan sapagkat ang biyaya at pagmamahal ng Dios ay higit pa sa ating inaasahan. At ito ay nakita kwento ng isang Arsobispo ng Paris.

Sabi niya, may tatlong kabataang lalaki na namasyal sa Katedral ng Notre Dame. Sila ay nagkahamunan, kaya isa ay pumunta sa kumpisalan at doon ay nagkunwaring magkumpisal. Napansin ng pari na siya ay niloloko ng nagkukumpisal kaya ang ibinigay niya ang ganitong penance: “Tumayo ko sa harap ng malaking crucifix sa altar, tingnan mu si Hesus sa mata at tatlong ulit na sabihin mu: Ginawa mo yan sa akin? At wala akong pakialam.”

Ang batang lalaki at ang kanyang kaibigan at nagtatawan habang sila ay naglalakad palapit sa sanktuwaryo. Tiningnan niya sa mata si Hesus at sinabi niya: “Ginawa mu yan sa akin? At wala akong pakialam.” Sa pangalawang ulit nanginig na ang kanyang boses: “Ginawa mu yan sa akin? At wa... la akong pakialam.” At sa pangatlong ulit, hindi na niya ito masabi...

Yuko ang kanyang ulo, ang batang lalaki ay bumalik sa kumpisalan at buong-pusong humingi ng pagpapatawad ng Dios. Ang batang lalaking iyong ay naging pari, at kaluunan naging Arsobispo ng Paris, na walang iba kundi ang nagbahagi ng kwentong ito.

Mga kapatid, ang paghahangad na makasama ang Dios ay nakatanim sa ating mga sarili at puso. Buhayin natin ito sa pamamagitan ng paggawa ng hakbang na maranasan ang pagpapatawad at dakilang pagmamahal ng Diyos sa ating mga Sakramento, sa pakikinig at pagninilay sa kanyang Salita, at pagbubukas ng ating sarili na makita ang Dios sa ating kapwa. Ang Dios ay mapagpatawad at mapagmahal. Kaligayahan niya na tayo ay makasama.

Kamatayan at Kabanalan
Rev. ARNOLD C. BIAGO, SVD

Sa France ay napabalita na ang isang binitay na kriminal ay sinisimulang gawing santo. Sa katunayan, ipinag-utos ng Arsobispo ng Paris, Cardinal Lustiger na simulan ang “cause for beatification” ni Jacques Fesch noong 1993. Si Jacques Fesch ay binitay sa kasalanag pagnanakaw sa banko at pagpatay sa isang pulis noong October 1, 1957. Isang taon matapos siyang makulang, dumanas siya ng masinsinang pagbabalik-loob sa Dios na nagpabago ng kanyang buhay at pananaw.

Sa unang tingin, mahirap intindihin kung bakit ang isang kriminal ay gawing santo. Anuman ang mangyari, ang isang kriminal ay talagang kriminal. Subalit kung may tunay na pagbabago at pagbabalik loob sa Dios na naganap sa buhay ng isang tao, hindi malayong mangyari na siya ay kabilang sa mga pinagpala at kalugod-lugod sa Dios, ang mga hinirang na banal ng Dios. Katulad ito ng panyayari sa Kalbaryo kung saan si Dimas sa kanyang pagkilala kay Kristo ay kaagad-agad biniyayaang maging kaisa ng Dios sa kanyang Kaharian sa langit.

Nabanggit ko ang balitang ito sapagkat ang ginugunita natin ngayon ay hindi lang ang kamatayan o mga patay, kundi ang ating pakikiisa sa buhay ng na bigay ng Dios na walang hanggang, ang buhay na pinagpala at kalugod-lugod sa Dios, ang buhay ng isang banal, ng isang Santo. Sa pamamagitan ng kwento ni Jacques Fesch, sinasabi sa atin na ang maging Banal ay hindi para lang sa iilang pinili kundi para sa lahat. Maging anuman ang ating katayuan sa buhay, bata man o matanda, may ngipin o wala, mabait o pasaway, lahat ay tinatawag ng Hesus na makiisa at makibahagi sa buhay kaligtasan sa piling ng Dios Ama.

Kaya masasabi natin na sa “All Saints Day” ipinagdiriwang ng Simbahan,natin, ang kaganapan ng ating mga mithiin at hangarin, balang araw tayong lahat at makikisa sa mga Banal, “communion of saints”. Na sana balang araw lahat tayo ay mapupunta sa langit, doon tayo magrereunion sa Kaharian ng Dios Ama. Sabi nga nila, “Heaven is a perfect place”. Sapagkat, pag nakita mo ang Dios wala ka nang hahanapin pa. Di ka magugutom, di ka matatakot, kumbaga walang katapusang saya at ligaya ang langit. “Sinu ang gustong mapunta ng langit, taas ang kamay?” Yan, lahat tayo hanggad na mapunta sa langit. “Ngayon, sinu ang gustong mauna sa langit? Taas ang kamay!”

Nakakatuwang isipin na walang isang tao na matino ang pag-iisip ang aayaw sa langit at gusto doon sa impiyerno. Lahat gustong mapunta sa langit. Ngunit walang gustong mauna. Lahat takot mamatay. Siguro, dahil di natin sigurado kung doon nga tayo mapupunta.

Kung tayo ay hindi sigurado na mapupunta sa langit, tayo naman ay naniniwala na may mga ilan na ang buhay ay naging kalugod-lugod sa Dios kaya sila ay pinagpapala na maging mga Santo. Kaya ganun na lang ang tuwa at galak ng simbahan na ipagdiwang ang “All Saints Day” bilang pakikiisa sa pagsasaya ng langit sa pagkakaroon ng mga bagong kasama. Ang mga santo ay binubuo opisyal na tala ng Simbahang Katolika, ang Roman Martyrology, na may nakalistang humigit sa 7,000 na mga santo; di pa kabilang dito ang mga nabuhay nang banal sa lahat ng panahon na tumugon at sumunod sa kagustuhan ng Dios na hindi natin kilala. Maari na kasama dito ang ating mga mahal sa buhay. Kung hindi man, umaasa tayo sa awa ng Dios na balang araw siya ay mapapabilang dito. Ito ang dahilan kung bakit natin ipinagdarasal ang mga kaluluwa, at kung bakit natin ginugunita ang araw ng mga patay pag “All Souls Day.”

Ipinagdiriwang din nating ang “All Saints Day” bilang pagkilala sa kadakilaan at dangal ng Inang Simbahan na siyang bukal ng kabanalan at nagluwal sa mga taong Banal na huwaran sa kanilang kalugod-lugod na buhay pagtalima sa kalooban ng Dios. Subalit, kailangan ba talagang kilalanin at bigyan ng parangal ang mga Santo? Total patay na naman sila, di na nila malalaman ang ating pagkilala sa kanilang mga kabutihan. Ang katulad na tanong ay nabanggit ni St. Bernard sa simula ng kanyang sermon para din sa “All Saints Day.” Sa kanyang pagpapatuloy ng sermon, sinabi niya, “Hindi kailangan ng mga Santo ang mga binibigay nating parangal sa kanila, maging ang ating mga dasal ay hindi makakadagdag sa biyayang nasa kanila na. Subalit habang sinusuri ko ang kanilang buhay, napupukaw sa aking katauhan ang hangaring matulad sa kanila.”

Mga kapatid, ang ating pagdiriwang para sa lahat ng mga Banal sa Langit ay walang ibang layunin kundi pukawin sa ating puso at buong katauhan ang paghahangad na mapabilang sa hanay ng mga Banal sa piling Dios. Walang silbi ang ating buhay kung hindi ito nakaugat sa Dios. Ang buhay ay puno ng kahulugan sa piling ng Dios. Mabuti na rin na walang gustong mauna sa langit, sapagkat ang kaganapan ng isang buhay sa piling ng Dios ay nagsisimula dito at ngayon. Paanu ang mapabilang sa hanay ng mga Banal, ang mabuhay sa piling ng Dios? Una, di kailangan ng malawak na kakayahan o kakaibang talino. At ikalawa, buong pusong makinig at sumunod kay Kristo na handang harapin ang anumang hirap at pasakit. Katulad ng isang butil, kailangan niyang matuyo at mabulok sa lupa para sumibol ang isang bagong buhay mula sa kanya.

Kaya ngayong panahon ng Undas, sa ating pagunita sa mga pumanaw, nawa makita natin na ang kanilang kamatayan ay daan tungo sa kaganapan ng buhay sa piling ng ating mapagpatawad at mapagmahal na Dios. At patuloy din tayong magdasal para sa lahat na yumao upang sa pagsapit ng takdang panahon, magkasama-sama ang lahat ng mga banal. Para sa ating lahat, kumuha tayo ng lakas ng loob sa mga halimbawa ng buhay ng mga hinirang ng Dios na Banal sa ating pagsunod sa kay Kristo. Marami man tayong mga pagkukulang at mahirap man ang sundan si Kristo umaasa tayo na siya ay kasama natin sa sa lahat ng pagkakataon.

Ang Kalugod-lugod sa Dios

by Rev. ARNOLD C. BIAGO, SVD

Trophy. Ang Trophy ay katibayan ng pagiging champion sa isang kontest: ito man ay sa sports, music, arts at kung anu pa man. Ang trophy din ay pagkilala sa angking kakayahan o galing ng isang tao. Kaya maaari nating sabihing may ibubuga siya kaya nag “champion”. Di magiging kanya ang trophy kung hindi siya magaling.

Kung ang tao ay kumikilala sa angking galing ng iba, gayundin ang Dios. Sa pamamagitan ng kanyang biyaya at pagpapala namamalas natin ang pagkilala ng Dios sa mga ginagawa ng isang tao. Ngunit ang kinilala ng Dios ay hindi ang angking galing, talino o anumang kakayahan ng isang tao. Kundi ang kabutihang loob ng isang tao.

Ang ating Ebanghelyo ngayon ay nagpapaliwanag ng natatanging paraan ng pagkilala ng Dios sa tunay na kabutihang loob ng isang tao.

Una, ang Dios ay hindi nadadala ng pagmamagaling. Kung may ibinibigay mang pagpapalala o mabubuting bagay ang Dios, ito ay bunga ng Kanyang tunay na kabutihang loob at di ng kakayahan ng tao na magwagi at makinabang sa pagpapala ng Dios. Di kailanman masasabi ng tao na siya ay karapat-dapat na tumanggap ng biyaya ng Dios. Ang biyaya ay hindi napagwawagian. Ang pagpapala ng Dios ay hindi katulad ng isang trophy na napapanalonan. Kaya hindi naging kalugod-lugod ang Pariseo na nagdarasal sa sa loob ng Templo, sapagkat siya ay nagmamagaling. Ipinagmamalaki niya sa kanyang pagdarasal ang kanyang pagtupad ng higit pa sa nasasaad sa Utos ng Dios. Lumalabas na ipinapamukha niya sa Dios na may karapatan siya sa mga biyayang ipagkakaloob. Yun ay kanyang napagawagian bilang katumbas na kabayaran mula sa kanyang pagtupad sa mga Kautusan ng Dios.

Naalala ko tuloy ang kwento tungkol sa isang batang nag aaspire maging isang negosyante: Isang araw gumawa siya ng bill of accounts para singilin ang kanyang nanay ng bayad para sa mga gawaing bahay na kanyang ginawa sa loob ng isang linggo:

Name of Customer: Mrs. Erlinda Biago
Services Amount Due Pagwawalis ng bahay P20.00
Paghuhugas ng plato 15.00
Paglabas ng basura sa umaga 10.00
---------
Total P45.00

Kasama ng kanyang mga matamis na nginti, iniabot niya ang ginawang bill of accounts sa kanyang nanay. Kinabukasan, iniabot ng kanyang nanay ang isang sobreng may lamang P45.00 at kasama ang isang papel na may maikling sulat. Inilabas niya agad sa sobre ang pera at tuwang-tuwa siya habang binibilang ang kanyang nasingil sa kanyang nanay. Pakatapos, tiningnan niya at binasa ang nakasulat sa note galing sa kanyang Nanay. Ito rin ay bill of accounts niya:

Name of Costumer: Ronald Biago
Services Amount Due Pag-aalaga, pagpapalaki at Pag-paparal P0.00
Pagluluto ng Pagkain 0.00
Pagbili ng kanyang Damit at Laruan 0.00
---------
Total P0.00

Walang sinisingil ang kanyang nanay. Ganun po talaga ang mga magulang, ang kanilang pagmamahal sa kanilang mga anak ay ibinibigay nila ng walang bayad. Ito ay libre at buong-puso nilang ipinagkakaloob ng walang kondisyon, karapat dapat man o hindi ang kanilang anak. Ganito rin ang biyaya at pagpapala ng Dios, ibinibigay ito kahit hindi karapat-dapat ang tao na tumanggap nito.

Ikalawa, mahalaga sa paningin ng Dios ang taus-pusong pagsisi sa mga pagkakasala. Ito ang katapat ng pagmamagaling. Sa katunayan, ang pagsisi ay kababaang-loob. Ganito ang Publikanong kilalang makasalanan na di man lamang makatingin at nakayuko habang nagdarasal sa loob ng Templo. Ngunit, sa di inaasahang pagkakataon, siya pa ang kinalugdan ng Dios. Hindi dahil sa kanyang mga kasalanan kundi sa kanyang pagpapakababa, at pagsandal at pagtitiwala sa dakilang awa ng Dios. Ipagkakaloob lamang ng Dios ang kanyang pagpapatawad, pagpapala at biyaya sa sinumang bukas ang kalooban na tanggapin ito.

Katulad ito ng tinanggap ni Erap na “executive clemency”. Kung saan inamin rin niya na siya ay mandarambong, magnanakaw sa kaban ng yaman ng bayan. Kaya, pinatawad siya ni Gloria. (Sana taus-puso ng ang pagsisi ni Erap at di pakitang tao ang pagpapatawad ni Gloria.) Kung si Gloria ay nakapagpapatawad, ang Dios pa kaya. Alalahanin natin ang pagsasalarawan sa Dios sa mga kwento sa ebanghelyo tulad ng Alibughong Anak at ng Nawawalang Tupa bilang isang mapagpatawad at maalalahaning Ama, na binaliwala ang mga pagkukulang ng kanyang anak at bukas loob at may kagalakang muling tinanggap ang kanyang suwail na anak.

Mga kapatid, ang kinalulugdan ng Dios ay hindi ang ating galing sa pagsunod sa mga Utos ng Dios kundi ang ating kababaang loob na magsisi sa ating mga pagkakasala at kahandaang tanggapin ang Dios na manguna sa ating buhay. Hindi man natin kayang pagwagian ang biyaya at pagpapala ng Dios, ito naman ay Kanyang buong pusong ibibigay kung tayo ay handang iwanan ang sariling nagmamagaling at bukas na tanggapin ang Dios sa ating puso’t isip at buong katauhan. Sa ganitong paraan kinikilala ng Dios ang ating kabutihang loob.

28th Sunday of ORDINARY Time C

Salamat sa Kabutihan ng Dios

Isang lalaki ang lumapit at nagdaraing, nagrereklamo sa isang Rabbi: “Guro, ang hirap talaga ng buhay, akalain nu ba naman, siyam kaming magkakasama isang kwarto, ang hirap talaga, anu po ang gagawin ko?” “Isama mo sa kwarto ninyo ang isang kambing!” ang utos sa kanya ng Rabbi. Nagdadalawang isip siyang sundin ang sinabi ng Rabbi, pero seryoso ito, “Gawin mu ang sinabi ko! Bumalik ka pakalipas ng isang linggo.”

Matapos ang isang linggo, bumalik ang lalaki, madilim ang mukha, at reklamo agad sa Rabbi, “Ang baho ng kambing! Di na namin kaya. Ang baho talaga!” “Umuwi ka na, ilabas mu na ang kambing sa kwarto nu. Bumalik ka sa isang linggo!” sabi sa kanya ng Rabbi.

Pakalipas ng isang linggo, isang masayang lalaki ang bumalik sa Rabbi. “Ang sarap ng buhay! Ang saya-saya naming siyam sa loob ng kwarto nang ilabas namin ang kambing. Sarap ng buhay, pag walang kambing.”

Ang kwentong ito, katulad ng unang pagbasa at ng ebanghelyo ay sinasaning tayo ay MAGPASALAMAT sa anumang pangyayari at bagay na dumarating sa ating buhay, na kadalasan ay di nabibigyan ng pansin at halaga na kung tutuusin ay mga biyayang galing sa Dios. Sabi nila sa English, “count your blessings.”

Napapansin ko pa na mahirap ang magpasalamat! Naalala ko noong maliit pa kami, pag may bisita si Mama, ako ang sumasalubong kasi may dalang pasalubong. Kiss ng konti, yon iaabot na nila yong pasalubong. Tatakbo na sana ako: sigaw agad si Mama, “wait.. wait.. Arnold.. anu sasabihin mu kina Tita...” nakasimangot na utos ni Mama. Mga bata kasi kaya mas interesado ako sa pasalubong. Mabait naman ako noon, kaya, “Thank you po Tita.” Sabay takbo... Ngayon.. maliit pa rin ako, di pa rin madali ang magpasalamat. Bakit kaya mahirap ang magpasamalat?

Ang totoo, di lang mahirap magpasalamat, mas madali ang magreklamo at dumaing ng kung anu-anu. Kahit sa bibliya puro din reklamo, halimbawa, ang 150 Psalms, 50 ay tinatawag na lament Psalms, na ang laman ay mga daing at paghihinagpis, sa madaling sabi, reklamo. Ganun din naman ang mga laman ng dasal ng karamihan. Pag may nag text sa kin na kaibigan ng nagpapadasal sigurado problema yan., reklamo na naman.

Four years ago, isang nanay ang lumapit sa aki, “Brother, ibless nyo naman bahay namin.” “Sige ko, kelan po natin ibless.” Tanong ko sa kanya. Mamaya pong 4pm. 4pm pinuntahan namin ang kanilang bahay. Medyo nabigla ako, kasi luma na ang bahay nila at medyo may kalakihan. Nagpaliwanag siya, “Brother, matalagal na po kaming nakatira dito, gusto lang namin ipabless kasi madalas magkasakit ang mga anak ko.” Katulad ng karamihan sa ating mga dasal, si Ate Edna ay nagpabless ng bahay dahil may problema, sila ay nahihirapan.

Wala pong masama sa pagrereklamo, ang dumaing at mahirapan. Parte ito ng buhay. Swerte ka kung nahihirapan ka kaya ka nagrereklamo, ibig sabihin niyan buhay ka pa. Tingnan ninyo yong mga nasa kabaon, hindi sila nagrereklamo, at nakangiti pa all the time.

Napakaganda, sapagkat sa ating pananampalataya ang kahirapan ay hindi sagabal sa ating pakikipag ugnayan sa Dios, malimit ito ay tulay natin patungo sa Dios. Ang sampung ketongin at ang Kommander ng mga sundalo na si Naaman ay pawang mga individual na dahil sa kanilang sakit sila ay inilapit sa kay Hesus at sa Dios. Di lang yan, si Hesus ay nagdanas ng hirap para sa ating kaligtasan. Samakatuwid, dahil sa ating pananampalataya, ang kahirapan ay pakikisa natin kay Hesus na naghirap para sa ikabubuti natin.

Kung ang dumaing ay karaniwan, ang magpasalamat ay sa maykapal. Di pangkaraniwan ang ginawa ng Samaritanong ketongin na isa sa sampung pinagaling ni Hesus, sapagkat bumalik siya para magpuri at magpasalamat sa Dios sa paanan ni Hesus. Kung magkagayun, ang bawat pasasalamat na binibigkas ng ating labi ay alay papuri sa Dios. Na sa bawat pagsasabi natin ng salamat, ito ay nuukol sa Dios.

Naalala ko ang kwento ng isang lalaki na bumili ng tinapay sa isang bakery. Matapos balutin ng tindera sinabi niya, “Brod, salamat sa Tinapay.” Pero sabi niya, wag po kayong magpasalamat, sa akin, nagtitinda lang po ako, dun na lang po sa panadero (baker). Kaya nagpasalamat siya sa panadero, “Manong, salamat po!” Pero itinuro siya nito sa, “Dun na lang po sa mga nagbuhat dito ng arina kayo magpasalamat.” Pinasalamatan niya ang mga nagbuhat, pero katulad ng nauuna itinuro siya nito sa iba, hanggang naabut niya ang magsasaka, kaya sabi niya dito, “Tatay, salamat po sa Tinapay.” Tugon ng magsasaka, “Anak, ako’y nagani lamang ng butil ng panamin. Sila ang iyong pasalamatan.” Kaya sinabi niya sa mga tanim, “Salamat sa tinapay!” Pasalamatan po ninyo ang nagbigay ng tubig, liwanag, hangin at ang may gawa ng lupa, siya ang nagbigay buhay at bunga sa amin, ang Dios na maylikha nag lahat.”

Ang bawat pasasalamat ay pasasalamat sa lahat ng bahagi ng biyaya ng buhay . Ang bawat pasasalamat ay pagkilala sa kabutihan ng Dios, sa kabila ng ating mga nararanasang hirap sa buhay.

Mga kapatid, kung karaniwan sa atin ang dumaing at hindi pangkaraniwan ang magpasalamat, ngayong ay ipinaalala sa atin na ang magpasalamat ay sa Dios, isang pasasalamat sa mga kabutihan ng Dios.

29 th Sunday of ORDINARY Time C

Prayer and Mission

Today, our Gospel speaks about prayer. And this Sunday is World Mission Sunday. In this mass then, we are invited to reflect on the themes of prayer and mission.

First, on Prayer. A true prayer is one that is done with a PC... What is that? a personal computer? No, its PERSISTENCE and CONFIDENCE, that is, we need to pray with persistence and with confidence.

Prayer essentially is not only storming heaven with our requests and demand, rather prayers is being with God; it is communing and communicating with God. Prayer is primarily Adoring God, Confessing to God, and Thanking God (ACT), and only secondarily is prayer about petitions, requests and "demands" to God. This is the way we pray in the Church, look at the model of all prayers--the our Father--it does not right away say, "Give us this day our daily bread," first it says solemnly: "Our Father in Heaven, holy be your name...". But in prayer we also, confess our sins, hence we say, "forgive us our sins." This is also the way we pray in the Mass, the highest prayer of the Church. We might think that God is very meticulous with our prayer. The truth is, God does not need our prayers; rather we need God that is why we pray.

It is in this context of understanding prayer where we say that we need to have persistence and confidence in prayer.

In prayer we need to be persistent not only because prayers are not immediately heard but also because there is no guarantee, no assurance that they will be granted. Sometimes, people pray only because they are happy, satisfied have so much blessings in life, or simply because they feel good about it. And when life becomes difficult, problems and trouble come in, and finding themselves as if God have abandoned them, they stop praying. I believe, when such desperate moments come into our lives, the more that we have to pray. Personally, many of my intense prayers happened on these desperate situations, such as during exams. Not that I was not prepared and afraid to fail in the exams, but I came to pray more when I study longer and harder. Persistence is to continue praying even if we don't feel like praying, or even if we are tired of it. We have to imitate and be like the persistent widow in our Gospel today who continuously appealed her cause to the unjust judge until such time that the latter handed a fair decision. We need also to be like Moses in our first reading who endured the physical rigor and difficulty of maintaining an outreach arm as he prayed for victory over their enemies, the Amalekites. This is the way to be persistent in prayer, never giving up.

In prayer, we also need to be confident, to be strong in hoping that what is good and best for us will be provided by God, not necessarily what we specifically ask for but what will truly bring us closer to God. Let us remember what Jesus said, "if you who are wicked, know how to give good gifts to your children, how much more will the Father in heaven give the Holy Spirit to those who asked him." (Luke 11:13) Not only that we trust the goodness of God but our experience tells us that patience is a virtue.. in Filipino we say, "Pag may tiyaga, may nilaga." I believe God is not that cruel to ignore a person's diligence and industry. Once more, our Filipino genuis rings very true in this regard, "Nasa tao ang gawa nasa Dios ang awa." Now, I strongly believe, we have all the reason to be confident in our prayers.

My dear brothers and sisters, we need to have PC in prayer, that is, have persistence and confidence in prayer.

Second, on Mission. Doing mission is always identified exclusively with the work and functions of priests and nun--the sisters as if others have nothing to do with it. This very limited if not wrong understanding of mission is set to be corrected by the Church as she dedicates every third Sunday of October to be the World Mission Sunday, to constantly remind the whole and universal Church that she is and needs to be missionary, that all is a missionary by virtue of his/her baptism. Pope Paul VI in his apostolic exhortation, Evangeli Nuntiandi, beautifully said,

"Evangelizing is in fact the grace and vocation proper to the Church, her deepest identity. She exists in order to evangelize." Proclaiming Christ to others then is our corporate identity, as Christians we are and must proclaim Christ to others. This is what we are supposed to be as Christians, to proclaim Christ to others.

But there are those who prepared and studied to be missionaries. For instance, the SVDs are one of those religious-missionary priests and brothers who prepare their members for missionary work here in the Philippines and abroad. In fact, many of those who have been ordained in the last two years were already been sent to work outside of the country as missionaries. Fr Nonoi and Dicz who were here in SHP until July are already in Congo, Africa working there as missionaries. On my part, also as an SVD, I will be working also in Africa together with one my classmates who will be sent to Ghana in Africa. Fr. Nonoi, Dicz, me and my classmates and other SVDs are going to work in the missions. But I believe, my going to the foreign mission is not a private and personal affair. Yes, I choose and applied to work in Africa but I believe I am not going on my own. I am going to the missions as a Filipino missionary sent by the Philippine Church. I will be bringing with me the Faith I received and that was nurtured within our faith community.

The life of missionaries in the foreign countries is not heaven like. Most SVDs I knew who returned to the country after years of working in other countries would come back sick and looked old, telling us that the life of a missionary is not easy, and that they need our support. If we are all missionaries as baptized Christians, then we need to help our missionaries. They need our prayers, encouragements and material means of support to sustain them in their work.

All of us might not have the chance of working as missionaries in other countries or in far away places, but by our baptism, we are truly missionaries whose grace and vocation is to evangelize, to proclaim Christ to others, which we can do as effectively as other missionaries in our given situations. In our homes we can be missionaries by becoming loving and provident parents to our children, or by being responsible and dependable sons or daughters. In our work places, we are proclaimers of Christ to others by our honesty and efficiency in work. In our respective local communities, we can also become evangelizers through the kindness and respect we extend to others. But above all, as Christian communities, by practicing our faith, by making alive our act of worship, we easily make others feel the active presence of God. By these and some other ways we become missionaries in our particular life situation.

My sisters and brothers, today, God is telling us to be persistent and confident in our prayers and to participate in the mission of the Church. May we be generous with our time and resources as God is will certainly be generous to listen and to answer our prayers. Amen.

27th Sunday of ORDINARY Time C

27 Sunday of Ordinary Time

Pananampalataya at Pagtitiwala

Mga tatlong buwan na ang lumipas nang lumapit sa akin ang isang kaibigan. Sabi niya, “Reverend, ipagdasal mo naman ako, na sana maqualify ako for a US visa, may inerview kasi ako sa embassy.” Sabi ko sa kanya, “Sige, kelan ba ang interview mu... “Wednesday, three weeks from now,” sabi niya.

Eksakto, after three weeks nagkita kami. Maasim ang kanyang mukha. Bungad ko sa kanya. “Kumusta ang interview mo?” “Reverend, masama ang loob ko sa Dios, naiinis ako sa kanya, kasi di niya binigay ang hiling ko. Bakit ganun siya, nagdarasal naman ako. Sa katunayan, pag Wednesday, pumupunta ako ng Baclaran Church, pag Miyerkules, Nagnonobena ako kay St. Jude, pag Friday dito ako sa Sacred Heart. Ginawa ko ang lahat Reverend. Nakakainis talaga si Lord.” Ang kanyang mga hinaing.

Ang sabi ko sa kanya, “Irene, Irene, huminga ka nga... Anu ka?” Sabi niya, “babae.” “Oo, alam ko babae ka. Pero anu ka nga,” “Pilipino.” Di yan, Irene. Anu ka?” “Tao.” “Good,” sabi ko, “Tao ka nga Irene, tao ka lamang na nagdarasal sa Dios. Sinu ang dapat na masunod, ang tao na humihingi at nagdarasal o ang Dios?”

Malimit, marami ang nakakalimot sa ating dapat kalagyan bilang tao. Marami ang may akalang parang utusan ang Dios. Iniisip niya na anuman ang kanyang hilingin, ay obligado ang Dios na ibigay ito. Ang Dios po ay hindi isang vending machine, na pag naghulog ka ng P20 bill ay siguradong may sasambutin kang isang lata ng soft drink sa ilalim. Sa katunyan, ang tao ay tagasunod ng Dios... mga lingkod.. (servants).. alila ng Dios.

Sa ating pakikitungo sa Dios, bilang kanyang lingkod, dalawang mahahalagang bagay na ating kailangan ang dapat tandaan:

Una, kailangan natin ng matatag na pananampalataya. Tanggapin na natin ang katotohan na talagang mahirap ang sumunod sa Dios. At di lang mahirap, mukhang imposible pa nga. Kaya nga sa ebanghelyo natin ngayon, ginamit ang larawan ng binunot na puno ng Sikomoro, na di lang mahirap bunutin imposible pa para sabihin ganun din ang pagsunod sa Dios. Kaya ang kasagutan dito ay isang matatag na pananampalataya.

Maraming mga pagkakataon sa ating pangaraw-araw na buhay na tayo ay umaasa sa mga mabubuting bagay. Malimit ay itinataya natin ang ating buhay. Sa mga sumasakay ng dyeep, ipinapakita niya ang kanyang pananalig sa kakayahan ng driver, na ito ay hindi lasing, at dadalhin siya nito sa kanyang pupuntahan. Ganundin, sa ating buhay pananampalataya, itinataya natin ang ating buhay sa salita ng Dios.

Story: Lalaki na naaksidente habang nagdadrive papuntang bikol. Nagpagulong-gulong bago nahulog sa bangin ang kanyang sasakyan, at siya sa kabutihang palad ay nakatalon at nakakapit sa isang sangga ng puno. Madilim ang paligid at walang tanda na may tutulong sa kanya. Kaya sa Dios siya ay nagdasal at humingi ng tulong. Tinig ng Dios, ‘Bumitaw ka!” Di bumitaw, dahil sa takot, di niya kayang ipagkatiwala ang kanyang buhay sa salita ng Dios. Nanatili siya doon. Nang magliwanag ang paligid, nakita niya, isang dipa na lang ang lupa.

Ang aral ng kwento: Sa buhay pananampalataya, kailangan nating itaya ang buong buhay sa salita ng Dios.

Pangalawa, di lang mahirap at mukhang imposible ang sumunod sa Dios, wala pa tayong kasiguraduhan kung saan ito mauuwi. Walang sinuman ang nakakasiguro na siya ay mapupunta sa langit. Lahat ay umaasa lang sa kabutihan at awa ng Dios. Kaya kailangan ng buong pagtitiwala. Ito ang nais ipakita ng kwento sa ating ebanghelyo ngayon. Sa harap ng Dios, lahat ng kanyang tagasunod, tayong lahat, ay katulad ng isang “maliit na lingkod.” Na kailangang tuparin lahat ng kanyang tungkulin at na di umaasa na pupurihin o babayaran o tatanaw ng utang na loob ang kanyang panginoon. Ganun pa man, buo pa rin ang kanyang pagtitiwala, hindi dahil nagawa niya ang gusto ng panginoon, kundi buo ang kanyang pagtitiwala sa kabutihan ng kanyang paanginoon.

Ang buong pagtitiwala ay hindi na bago sa atin. Maraming pagkakataon na ang kabutihan ng isang layunin ay sapat na para tayo ay magtiwala. Katulad na lamang ng ginagawa ng marami na nagbibigay ng donasyon sa mga kumbento ng madre o sa mga simbahan na anonynous. Nagbibigay sila ng donasyon hindi para may tanawing utang na loob ang mga madre o pari kundi dahil sa kanilang buong pagtitiwala sa kabutihan ng layunin ng mga madre at simbahan.

Sa ating buhay pananampalataya, ang paggawa ng kabutihan ay di nababatay sa gantimpala na matanggap natin mula sa Dios kundi sa kanyang awa at kabutihang loob. Pinaniniwalaan natin ng walang kaduda-duda ang kabutihan ng Dios. Ang pagtitiwala natin sa kabutihang loob ng dios ay katulad ng pagtitiwala ng isang bata sa kanyang mga magulang.

Katulad na lamang ng nangyari noong kami ay nag-aantay ng bus pauwi sa amin doon sa probinsya. Padating ang isang bus, nang biglang na lang tumakbo pasalubong ang isang batang lalaki. Nagsigawan ang mga tao, masasagasaan ang bata. Subalit, eksakto di namang tumigil ang bus sa harap ng nakatayong bata na kumakaway pa sa driver. Bumaba ang driver at kinarga ang bata. Tatay niya pala ang driver, kaya malakas ang loob niya na salubungin ito. Buo ang kanyang tiwala sa kanyang Tatay.

Sa harap ang ating Panginoong Dios ay buo ang ating pagtitiwala sa kanyang kabutihan at awa. Umaasa tayong anuman ang makakabuti sa atin ay ipagkakaloob niya hindi sa kadahilang tayo ay karapat-dapat tumanggap nito kundi dahil likas ang kabutihan ng Dios.

Mga kapatid, ngayon ay pinaalalahan tayo na mahalaga at kailangan ang pananampalataya at pagtitiwala sa pagsunod sa kalooban ng Dios.

26th Sunday of ORDINARY Time C

Kahirapan di Hadlang sa Kabanalan

Tayong mga Pinoy, pagdating sa pagkain iba-iba ang hilig. Kami nga noong nasa Mindoro kami, bilang mga Novices, kung kami ay nag luluto ay depende sa mga hilig. Pag ang grupo namin, siguradong may gata ang ulam, lutong mga paborito ng mga Bikolano. Pag ang kabilang grupo, sigurado, iba-ibang klase ng luto ng isda, sabi nila “sutukil”—sugba, tula at kilaw. Eh minsan, na sila ang naasign sa isang linggo, ang aming pari na naumumuno sa amin, pagkakita ng ulam, kinagalitan kami, “Isda na naman, wala na ba kayong ibang alam na lutuin, kundi isda.” Nahighblood yong aming pari. Kaya ang niluto nila ng sumunod sa araw, pinakbet at papaitan. Ilokano kasi si Pader, paborito niya iyon.

Kung ang tao ay may mga paborito, pagkain, lugar at kung anu pa, parang ganun din ang Dios. May paborito din pala ang Dios. Ito ang mapapansin natin mula sa mga pagbasa ngayon linggo. Halimbawa sa unang pagbasa, tinutuligsa ni propeta Amos ang mga mayayaman sa Israel at binabalaan: “Kahabaghabag kayong namumuhay na maginhawa sa Sion.” Ganun din sa ebanghelyo, itinapon ang mayaman sa empyerno para magdusa, samantalang ang pulubing si Lazaro ay pinagpala at pinarangalan ni Abraham.

Anu ang meron sa kahirapan na nagugustuhan ng Dios? Anu ginagawa ang mga mahihirap na sinasangayunan ng Dios? Ang sagot ay makikita natin sa mga bagay na nakakaligtaan ng mga mayayaman.

Una, dahil sa yaman, nakakalimutan ng tao ang iba, ang kanilang kapwa-tao. Ang pamumuhay sa karangyaan at luho ay nagpapalimot at nagpapamanhid sa tao sa pangangailangan ng iba. Kaya, isang kasakiman sa harap ng Dios ang mamuhay ng sagana na bulag at bingi sa tawag ng saklolo mula sa iba. Kaya, itinakwil ni propeta Amos ang mga mayayamang Israelita, sabi niya, “Kayo ang unang ipapatapon. Matitigil ang inyong pagpipiging at pagsasaya.”

Pangalawa, dahil sa yaman, nakakalimutan ng tao ang Dios. Sa pera at kapangyarihan na siya umaasa at nakasandal sa halip na sa Dios. Mukhang totoo, pag may pera ka, dadalhin ka nito sa lugar na gusto mu, kahit na pangit ka, pag may pera ka, gaganda ka. Ang nangyayari, pinagpapalit ng tao sa pera ang Dios, pero ang mas masaklap, pag sinasamba na niya ang pera, ginagawa na itong dios-diosan. Kaya, sa ebanghelyo, ang sabi ni Abrahan sa mayaman, “kung ayaw nilang pakinggan ang mga sinulat ni Moses at mga propeta, hindi rin nila paniniwalaan kahit ang isang patay ay muling mabuhay.” Ibig sabihin ang mayayaman ay salapi lang ang pinaniniwalaan, maging si Hesus, na muling nabuhay ay hindi kapanipaniwala sa kanila.

Ito ang dalawang bagay na inaayawan ng Dios sa mga mayayaman. Kaya masasabi natin na lumulabas na paborito ng Dios ang mga mahihirap na walang yaman at ipagyayabang ay palagiang umaasa sa kabutihan ng iba at ng Dios. Sa kanilang pagsandal sa iba at sa Dios bukas sila sa pakikinig sa Kanyang Salita at sa pangangailangan ng kanyang kapwa. Hindi ang kahirapan ang pinapanigan ng Dios sa kanila kundi ang kanilang bukas at maluwag na kalooban. Samakatuwid, hindi handlang ang kahirapan, upang makapagsilbi sa Dios.

Ang mga maykaya, pag nagsisimba, kailangang magara ang sasakyan at nasa uso ang damit, kasi para pang display at para di sila masabing kawawa. Samantalang ang mga karaniwang tao, t-shirt ok na, hindi nila binigyan ng malaking atensyon ang kanilang dating, ang mahalaga sa kanila ay makapagsimba at makinig sa misa, makinig sa salita ng Dios. Ito ay patunay lang na ang kahirapan ay di hadlang sa pagsunod sa Dios.

Bukas din sila sa pangangailangan ng iba. Naalala ko yong yumao kong lola. Ayaw niya na magpalagay ng pader. Kaya tinanong ko siya: “Lola, nakit puro kahoy ang nilalagay ninyong bakod?” Sabi niya, “Totoy, di yan kahoy, malunggay iyan.” “Eh, ang dami naman diyan. Kaya ba nating ubusin yan, pag nabuhay na.” Tugon ko sa kanya. Subalit ang balik tugon nya ay, “Di lang naman para sa atin yan, sa mga kapitbahay din natin, para may maigulay sila.” Napabilib naman ako ng aking lola, laging nasa isip niya ang pangangailangan ng iba.

Ang mga ito ay patunay lamang na ang kahirapan ay hindi hadlang sa pagsunod at paglilingkod sa Dios. Bagkus, mas madali pa para sa kanila ang tumugon sa kalooban ng Dios. Ang kahirapan ay di handlang sa kabanalan.

Detachment and Saint Francis of Assisi

Detachment and Saint Francis of Assisi

The popular story of the origin of the calling of Saint Francis connects it with the ruins of the Church of Saint Damien, an old shrine in Assisi which was apparently neglected and falling into pieces. Here Francis was in the habit of praying before the crucifix during those dark and aimless days of transition which followed the tragic collapse of all his military ambitions, probably made bitter by some loss of social prestige which so terribly affected his sensitive spirit. In one of those occasions, he heard a voice, saying to him: “Francis, did you not see that my house is in ruins? Go and restore it?”

Francis promptly obeyed the voice and set upon himself the task of rebuilding the Church of Saint Damien. What he did first was to sell his own horse and then go off and sell several bundles of his father's cloth that he stole, making the sign of the cross over them to indicate their pious and charitable destination. But his Father, who never identified and agreed with his noble intention made him pay harshly by charging him with a crime. The whole legal process dragged drearily to several stages. At one time, the humiliated Francis had to disappear underground into some cavern or cellar where he hid himself hopelessly in the dark. Here something happened for when Francis came out of this seclusion, he was a changed man.

Then, he and his father were summoned into a court of a bishop. Addressing Francis in all kindness, the bishop requested him to restore the money to his father and reminded him that no matter how noble his intention was it will not correct the wrong he had done. In response, Francis stood before them all and said, “Up to this time I have called Pietro Bernadone father, but now I am the servant of God. Not only the money but everything that can be called his I will restore to my father, even the very clothes he has given me.” And Francis rent off his garment, piled them in a heap on the floor and placed the money on top of them. He turned toward the bishop to receive his blessing, after which he went out half-naked into the winter woods, walking on the frozen ground. He was penniless, he was parentless, and one that by all appearances without hope walking into the frosty tress and who suddenly burst into song.

Francis continued to commit himself to the call he received to rebuild the Church of Saint Damien. But he no longer engaged in the commercial activities of the town of Assisi. He realized that to build a church is not to pay for it, certainly not with someone else’s money nor with ones own money. The way to build a church is simply to build it. That is why Saint Francis went about by himself collecting stones. He begged all the people the met to give him stones, becoming a new sort of beggar, a reversal of the parable: a beggar who asks not for bread but for stones.

Definitely, what Saint Francis did was a literal and faithful obedience to the Gospel’s demand for Christ’s disciples to renounce attachment to material possessions as they preach and build the Kingdom. In this way, Saint Francis, have much to tell us on how to follow and why do we need to follow Jesus Christ in poverty. Three directions are indicated to us:

First, only by divesting oneself of any attachment that one is ready to give him/herself totally to God. For Saint Francis, God is the only one that maters. Look at what he said, “Up to this time I have called Pietro Bernadone father, but now I am the servant of God.”

Second, in poverty one makes him/herself available for the Kingdom. Also destitute and one like them, Francis made himself free to be one with the poor and little ones to serve and care for them from his own generosity.

Third, once the goods are no longer mine, they become available for all. Goods are destined to be shared. This is the reason why Saint Francis had to beg even for his own food—to teach people to share their goods.

The Gospel ideal of detachment from possession and renunciation of material things as practiced by Saint Francis are difficult demands and indeed constitute a hard life to follow. But as one Cardinal in the time of Saint Francis argued: “make what compromises you think wise or humane about that ideal; but do not commit yourselves to saying that men shall not fulfill that ideal if they can.”

25th Sunday of ORDINARY Time C

Yaman, isang bukas na kalooban

Ang isang anim na taong gulang na batang babae ay pumunta sa isang malaking bangko at gustong makipagusap sa bank manager. Buti na lang andun ang isang mabait na clerk, kaya dinala siya nito sa pribadong opisina ng manager ng banko. Sa harap nito sinabi niya ang kanyang sadya: “kami po ng aking mga classmates ay naghahanda para sa isang Christmas party para sa mga batang katulad namin ang edad. Hihilingin po sana namin ang iyong tulong.”

May kabaitan din naman ang manager ng banko kaya, inilabas at ipinatong niya sa kanyang mesa ang isang sanlibong papel at isang sampong pisong barya, sa pag-aakalang di pag-iinteresan ng bata ang papel na pera. Kanyang sinabi, “Iha, pili ka ng isa.”

Dinampot ng bata una ang sampong pisong barya, at sinabi: “Turo po sa akin ng Nanay ko ay laging piliin ang pinakamaliit.” Pero kinuha rin niya ang sanlibong pisong papel at sinabi, “Para hindi ko mawala ang baryang ito ay babalutin ko na lang po siya ng papel.”

Matalino ang batang ito sa ating kwento. Marunong siyang humawak ng pera. Sa ebanghelyo natin ngayon ay pinaaalalahanan tayo ng tamang paggamit ng pera o yaman. Tatlong bagay ang dapat nating tandaan kung tayo ay may hawak na pera o yaman.

Una, hindi atin ang pera o yaman. Iba ang may-ari nito. Tayo ay mga katiwala lamang sabi sa ebanghelyo, na maaring anumang oras ay ilipat ng may ari sa iba. Ito din ay paulit-ulit na ipinapangaral ng mga Obispo at Santo Papa. Katulad na lang ng Solicitudu Rei Socialis, ipinangaral ng Santo Papa na ang anumang bagay na sobra sa iyong pangangailangan ay hindi mo na pag-aari, ito ay laan para sa pangangailangan ng iba lalo na ng mga dukha. Sa Ingles ito ay tinatawag na “universal destination of the material goods” – ibig sabihin ang yaman ay para sa lahat. Ito ay bahagi ng Social Teachings or Doctrines of the Church, sabi nila the best kept secret of the Church. Pero kung tutousin, ito ay hindi naman talaga sekreto, sa katunayan, ito ay aking naranasan noong ako’y tumira ng dalawang linggo sa bundok ng Mindoro kasama ang mga Mangyan. Pauwi kami noon galing sa pagkakaingin at pagtatanim ng luya. Sa daan may nakita kaming puno ng bayabas. Siyempre gutom mula sa pagbubungkal na lupa, ako at ang aking kasama ay nakipag unahan sa mga bata sa pangunguha ng bunga. Di pa namin nakukuha lahat ay bigla na lang tumigil ang mga batang Mangyan: “Sabi namin, kunin natin lahat, sayang.” Pero sabi nila, “Huwag Frater. Magtira po tayo, baka may iba pang daraan. Gutom din po sila.” Napahiya po kaming mga seminarista, sapagkat tinuturuan kami ng mga batang Mangyan ng Social Responsibility. Hindi man sila nag-aaral ay alam at isinasabuhay nila ang turo ng simbahan, na anumang bagay o yaman na higit sa ating pangangailangan ay para sa lahat.

Pangalawa, huwag maging gahaman sa pera o yaman. “Aray ko po Pader... natamaan ako...” “Pader naman, pinaparinggan mu ata kami...” Huwag kayong mag-alala. Hindi kayo nag-iisa. Kahit noon pa man. Marami nang gahaman sa pera o yaman. Sa katunayan, si propeta Amos ay nagkakandailiti sa galit sa mga mayayamang Israelita noong panahon niya. Sa sobrang ganid at sakim sa kanilang kayamanan, akalain n’yo ba namang ipagyabang na tutubusin nila sa pagkaalipin ang isang tao sa halaga ng isang pares na tsinelas. Noon, hanggang ngayon at patuloy ang kasakiman ng tao sa yaman. Kaya, patuloy ding nagiging matalim ang turo ni Hesus na nagtatakwil sa mga gahaman at sakim sa pera at yaman, na walang inaatupag kundi ang magpakasarap. Ito ay siya nating maririning sa ebanghelyo sa darating na linggo.

Pangatlo, gamitin ng tama ang pera at yaman. Huwag waldasin, kundi gamitin ito para magkaroon ng bahagi sa kaharian ng Dios. Ito ang nais ipalaala sa atin ng talinghaga sa ating ebanghelyo tungkol sa matalino at matinik na tagapamahala. Ginamit niya ang ipinagkatiwalang ari-arian para masiguro ang kanyang sariling kinabukasan. Tulad ng tagpamahala, nais ni Hesus na gamitin din ng mga anak ng Dios ang yaman sa paglapit sa Dios. Papaanu?... Ipamahagi ito... Kundi baka ito ay maging pabigat lamang. Sabi nga ni Hesus, “It is easier for a camel to pass through the eye of the needle than for a rich man to enter the Kingdom of God.”

Muli, ipinaaalala sa atin ng mga pagbasa na ang pera at yaman ay 1) hindi natin pag-aari 2) huwag maging gahaman sa pera at 3) ipamahagi ang yaman. Sa English ang tawag dito ay GENEROSITY. Sa Tagalog, pweding sabihing, BUKAS-LOOB... na siya ring diwa ng Pasko, na nakita ko sa isang kilalang kwento ng isang batang gumanap sa isang dula ng Panuluyan sa kanilang iskol. Siya ang gumanap na “innkeeper” na ang sasabihin lamang ay, “Pasensiya na po, wala na hong lugar sa bahay-pahingahan.” Sa gabi ng palabas ito ay kanyang buong pusong ginampanan, sa katunayan ang dula ay parang isang tunay na pangyayari. Kaya, matapos niyang sabihin ang kanyang linya, at makitang nalulumong umalis sina Maria at Jose, siya ay naawa at tinawag niya ito: “Maria, Jose.. Sandali! Doon na lang po kayo sa amin, gamitin n’yo po ang aking kwarto.”

Alalahanin po natin ang turo ni Hesus: “Tuluran ang mga bata...” maging bukas-loob.

24th Sunday of Ordinary Time Year C

NAGHIHINTAY ANG DIYOS SA IYONG PAGBABALIK

Tayo ay naniniwala na sa mga Sakramento ay makakasama o mararanasan nating ang Dios. Halimbawa sa Banal na Misa, tinatanggap natin si Kristo bilang Salita sa ating pakikinig sa mga pagbasa at sermon, at sa anyo ng tinapay at alak sa Banal na Komunyon. Kaya nga marami ang nagsisimba para makasama at tanggapin and Dios sa kanilang buhay.

Maliban sa Misa, ang sakramento ng Binyag, Kumpil, at Ordinasyon ay mga sakramentong maraming tao ang dumadalo sapagkat pinaniniwalaan natin na ang mga okasyong ito ay hindi lamang masaya kundi puno din ng biyaya ng Dios kung saan mararanasan ang kadakilaan at pag-ibig ng Dios.

Subalit mapapansin natin na sa Sakramento ng Kumpisal, madalang pa sa patak ng ulan ang mga tumatangkilik nito. Ilan sa mga sinasabing dahilan bakit iilan lang ang nangungumpisal ay dahil natatakot ang marami na PAGALITAN NG PARI. Sinu naman ang hindi matatakot sa pari kung simula pagkabata ay sinasabi sayo… “Pssst.. Huwag kang malikot sa simbahan. Papagalitan ka ni Pader…” Kaya ganun na lamang ang takot ng marami na lumapit sa pari sa kumpisalan. Lalong-lalo na ang sabihin ang kanyang mga kasalanan. Para sa kanya ang Dios ay makapangyarihan at malupit sa kanyang pagpaparusa na kailangang iwasan at layuan.

Sa Ebanghelyo natin ngayon, kabaligtaran ang sinasabi ni Hesus. Sa pamamagitan ng dalawang kwento, ang “Nawawalang Tupa” at “Nawawalang Pilak” ipinapakita ni Hesus ang pagsisikap ng Dios na hanapin ang mga naliligaw ng landas at ang laki ng kagalakan ng Dios pag ito ay nagbalik sa kanya.

Sa kwento ng ng “Nawawalang Tupa” masasabi nating napakairresponsable naman ng pastol para iwanan ang 99 para lang sa iisang nawawala. Pwedi namang hayaan na lang niya iyon. Mas higit na mahalaga ang naiwang 99.

Subalit ang binibigyang diin ng kwento ay hindi kung sinu ang mas mahalaga kundi gaano kahalaga ang bawat isang tupa, o tao sa Mabuting Pastol, sa Dios. Sa pamamagitan ng kwento, sinasabi niya sa atin na di niya hahayaang may mawala kahit isa. Gagawin ng Dios ang lahat makita at maibalik lang ito sa kanyang piling. Mahalaga ang bawat isa sa Dios… Maging sinu ka man. Kaya walang dahilan para matakot at iwasan natin ang Dios.

Sa kwento ng “Nawawalang Pilak” ay lumalabas na OA (over acting) ang babae. Gaanu ba kahalaga ang isang pilak para guluhin niya ang kanyang buhay at bahay? Ayun sa mga eksperto sa bibliya ay maaring aras na ginamit sa kanyang kasal ang nasabing o di naman kaya ay katumbas ng isang araw ng sahud ng isang manggagawa. Kaya naman pala ganun na lang ang pagsisikap ng babae na makita ang nawawalang pilak. Ginawa niya ang lahat makita lamang ang pilak.

Para kay Hesus, ang Dios ay katulad ng babae sa kanyang pagsisikap na maibalik sa kanyang piling ang mga nawawala, ang mga naliligaw ng landas. Dahil sa kanyang dakilang pag-ibig, gagawin niya ang lahat para sa atin… (mag mukha man itong OA). Kaya nga ang kanyang kaisa-isa at pinakamamahal na anak ay kanyang sinugo para para sa ating kaligtasan. Napakatindi ng paghahangad ng Dios na ang tao ay bumalik sa kanya. Kaya walang dahilan para layuan at katakotan ang Dios, na tangihan ang kanyang paanyaya na magbalik-loob sa kanya.

At matapos makita at maibalik ang nawawala, katulad sa kwento, magsasaya ang Dios. Ipamamalita niya ito at magaanyaya ng makikipagsaya sa kanya. Napakadakila ng pag-ibig ng Diyos. Paulit-ulit man Siyang sinusuway, nandiyan pa rin siya at naghihintay, at handang magpatawad. Di natin mararanasan ang kanyang pagpapatawad at pag-ibig kundi di rin tayo tutugon sa kanyang paanyaya. Kaya’t iwaksi (alisin na) ang takot sa puso’t sa halip ay tanggapin ang Dios sa ating buhay. Ito lamang ang tanging paraan katulad ng pagmamahal sa kwentong ito:

Newspaper columnist and minister George Crane tells of a wife who came into his office full of hatred toward her husband. "I do not only want to get rid of him, I want to get even. Before I divorce him, I want to hurt him as much as he has me."

Dr. Crane suggested an ingenious plan "Go home and act as if you really love your husband. Tell him how much he means to you. Praise him for every decent trait. Go out of your way to be as kind, considerate, and generous as possible. Spare no efforts to please him, to enjoy him. Make him believe you love him. After you've convinced him of your undying love and that you cannot live without him, then drop the bomb. Tell him that your're getting a divorce. That will really hurt him." With revenge in her eyes, she smiled and exclaimed, "Beautiful, beautiful. Will he ever be surprised!" And she did it with enthusiasm. Acting "as if." For two months she showed love, kindness, listening, giving, reinforcing, sharing. When she didn't return, Crane called. "Are you ready now to go through with the divorce?"

"Divorce?" she exclaimed. "Never! I discovered I really do love him." Her actions had changed her feelings. Motion resulted in emotion. The ability to love is established not so much by fervent promise as often repeated deeds. J. Allan Petersen.

Ganun din ang lumapit at ibigin ang Diyos, di natin mararamdaman ang kanyang pagpapatawad, awa at biyaya kung hindi natin ilalapit ang ating sarili sa kanya.

23rd Sunday of Ordinary Time

TWO MARKS OF A TRUE DISCIPLE

For couples who have been married for at least 20 year, what made you say that your partner is faithful to you? What are the identifiable indicators of his/her commitment?

Some of the answers would be: Since the time we’re married, my husband never failed to kiss me on the forehead before he goes to sleep… She always cooked my favorite kare-kare on my birthday…. He always accompanied me to Mass and to the cemetery on the death anniversary of my mother.

For married couples, these are some of the signs that their partner is committed and faithful to them. In our Gospel today, Jesus identifies two marks of a faithful and committed follower of him, namely, unequalled love (great love) and sacrifice.

1. Unequalled love is referred to when Jesus said, “If anyone comes to me without hating his father and mother, wife and children, brothers and sisters, and even his own life, cannot be my disciple.” The text should not be read as anti-family sentiment of Jesus, for Jesus was never against the institution of family. There is no way Jesus would come against the 4^th commandment that says, “Honor your father and mother.” Rather, this statement of hate is an exaggerated expression to emphasize the demand for an unequalled love for God. Hence, unequaled love of God is expressed in a disciple’s total commitment to God, one that has no room for compromise and concession. Human experience illustrates this point of unequalled demanded for God.

During the 17th century, Oliver Cromwell, Lord Protector of England, sentenced a soldier to be shot for his crimes. The execution was to take place at the ringing of the evening curfew bell. However, the bell did not sound. The soldier's fiancé had climbed into the belfry and clung to the great clapper of the bell to prevent it from striking. When she was summoned by Cromwell to account for her actions, she wept as she showed him her bruised and bleeding hands. Cromwell's heart was touched and he said, "Your lover shall live because of your sacrifice. Curfew shall not ring tonight!"

*

She was lying on the ground. In her arms she held a tiny baby girl. As I put a cooked sweet potato into her outstretched hand, I wondered if she would live until morning. Her strength was almost gone, but her tired eyes acknowledged my gift. The sweet potato could help so little -- but it was all I had.

Taking a bite she chewed it carefully. Then, placing her mouth over her baby's mouth, she forced the soft warm food into the tiny throat. Although the mother was starving, she used the entire potato to keep her baby alive. Exhausted from her effort, she dropped her head on the ground and closed her eyes. In a few minutes the baby was asleep. I later learned that during the night the mother's heart stopped, but her little girl lived.

How great is that love which is ready to offer all that one has.

Great and unequalled love for God demanded from a disciple is a costly thing. During the infancy stage of Christianity, Christians literally have to give up even their own lives for the faith, and for these we have today martyrs.

2. Sacrifice is behind these words of Jesus, “Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple.” To follow Jesus is to take the road less traveled where the terrain is hard and the trails are difficult. There is no easy walk for a Christian. But it must be remembered that, the cross is our salvation. Take the for instance the noted experience of Marcos, nicknamed “The Flea,”

On 19^th September 1985 a devastating earthquake struck Mexico City. It killed several thousand people and caused terrible damage. Those who survived dug through the rubble to rescue as many as possible who were trapped beneath the masonry. One man, Marcos, nicknamed ‘The Flea’ because he was so small, less than 1.5m was able to crawl through small openings in the surface and go into cavities in the rubble to rescue people. He helped rescue 27 people.

He had been nicknamed ‘The Flea’ because of his small stature, which must have been hurtful for him, but what was initially a disappointing and disheartening situation for Marcos, a burden he had to carry latter became a source of gratitude for the many people he was able to immediately rescue from the rubbles of the earthquake. Indeed, the cross is our salvation.

The Gospel is strongly and firmly calling us to be committed Christians who love God above all things and are ready to sacrifice their personal convenience. Commitment nowadays is coming to scarcity. The temptation is always to make life easy and convenient at the expense of our valued principles, treasured relationship and faith in Christ.

Nevertheless, it remains that our faithfulness to follow Jesus is measured by our stewardship, mass attendance, fidelity to our husband/wife, honest business practice, accurate tax returns, compassion for the less fortunate, responsible use of our natural resources, advocacy for good governance, fight against corruptions and search for truth and justice in our social affairs. All of these are costly commitments, denying ourselves of the pleasures of the world and a burden on our shoulders that we must carry along. This is the cost of discipleship of which Jesus is asking us to embrace if we want to follow him.